Uitvoering Kira over de middeleeuwen.
Kalenderproject 2024 week 16
2 weken geleden
vrijdag 28 november 2008
donderdag 27 november 2008
zaterdag 22 november 2008
zondag 16 november 2008
Hardlopen
Vanochtend ben ik gaan hardlopen in een park in Haarlem.
Deze zin klinkt helemaal niet zo raar. Het is vrij normaal dat mensen hardlopen. Ik was ook bij lange na niet de enige vanochtend. Toch is het voor mij een hele bijzondere zin. Sommige mensen zullen dit meteen begrijpen, of zullen zelfs bij de eerste zin van dit blogbericht even hebben gecontroleerd of ze wel echt op mijn blog zaten.
Héél lang geleden, het voelt alsof het in een vorig leven was, ben ik ook ooit een keertje begonnen met harlopen. Het is gewoon dé ideale sport: Je kunt het altijd en overal doen. Mijn vader deed het vol overgave en ik zag hoeveel voldoening het hem gaf. Ik kan me zelfs herinneren dat hij verkoudheden gewoon 'wegliep'. Door te gaan lopen, ging hij zweten en volgens hem was hij een virusje dan zó weer kwijt. Ik zag er tegenop om er mee te beginnen, maar wilde wel. Dus liep ik, met een beetje begeleiding van de andere ervaren hardloper in mijn omgeving, een tijdje heen en weer tussen De Bilt en Zeist. Het had alleen niet het gewenste effect. De begeleiding was meer een zware druk op mijn schouders en ik bereikte nooit het punt waarop ik het leuke er van in ging zien. Volgens andere hardlopers die ik wel eens sprak, kon dat ook niet meteen, maar kwam dat nog wel. Ja ja...
Na dit fiasco heb ik besloten dat hardlopen gewoon niet voor mij is bedoeld. Ik wilde allerlei andere dingen proberen: zwemmen, yoga, fitness, pilates, fietsen, dansen maar aan hardlopen zou ik echt nooit meer beginnen. Naast dit bijna vaststaande besluit is het ook nog eens zo dat ik gewoon echt niet sportief ben aangelegd. Ik heb het nooit echt leuk gevonden. Ik heb wel periodes gehad waarin ik ontdekte dat ik me zoveel beter ging voelen als ik sportte, maar het sporten zelf, nee, daarom deed ik het nooit.
Een paar jaar geleden ben ik bijna 20 kilo afgevallen. Vooral door gezonder te gaan eten, heel erg weinig te snoepen en meer te bewegen. Ik vond het heerlijk toen ik slanker was en kleren me beter zaten en stonden, maar vooral vond ik het heel erg fijn dat ik me zoveel beter voelde. Ik kon de trap op rennen zonder dat ik daarvan bij moest komen, kon veel langer lopen, bijvoorbeeld door de stad, ik had gewoon veel meer uithoudingsvermogen en dat was prettig.
Zo langzamerhand zijn de kilootjes er weer bijna allemaal bij. Wat betreft uiterlijk heb ik er eigenlijk amper last meer van dat ik niet slank ben. Ik heb geen moeite meer om leuke kleren te vinden en weet dat schoonheid ergens anders in zit dan in je omvang. De kilo's zijn er langzaam weer bijgekomen omdat ik andere belangen had. In eerste instantie voelde ik me rot en had ik er absoluut geen energie voor om me ook nog eens om mijn lijn te gaan bekommeren, maar de laatste tijd is eigenlijk het omgekeerde aan de hand: Het is zo gezellig allemaal: lekker samen uit eten, uitgebreid koken voor vrienden en familie, een taart bakken met Kira, koekjes, nootjes en een stukje kaas bij de borrel!
De grens is nu bereikt voor me. Er is te veel leuks en moois in dit leven. Ik wil er nog lang van kunnen genieten. Ik wil nog heel lang leven en daarom moet ik goed voor mezelf zorgen. Ik moest iets vinden om de broodnodige beweging te krijgen. Sportschool? Lastig: de tijden waarop de dingen die ik wilde doen aangeboden worden, kwamen natuurlijk net niet uit. Fietsen? Dat kost zoveel tijd! Zwemmen ook trouwens. Diep in mijn hart wist ik wel dat hardlopen ideaal is, maar ik had ooit besloten dat ik dat nooit meer zou gaan doen. Toch?!
Mijn liefje is ook een hardloper, maar de laatste tijd niet meer zo fanatiek. Hij heeft een beetje last van hetzelfde als ik: het is zo gezellig samen, we hebben zoveel leuke dingen te doen. Om 6 uur opstaan doet hij ook nog maar zelden en al helemaal niet om te gaan hardlopen. Maar we vinden wel dat we nu, na ruim een half jaar, genoeg geflierefluit hebben en we ook wel weer een beetje 'aan de bak' moeten.
Dus borrelde het idee al een beetje in mijn hoofd, de laatste weken. Maar áls ik het dan ging doen, wilde ik het wel goed doen en ook echt zelf ('iesjuh zelluf doen'). Gisteren heb ik goede schoenen en een outfit gekocht en daarna dacht ik bij mezelf: nu niet langer meer uitstellen, morgen meteen beginnen. Dat heb ik dus gedaan.
En weet je, ik vond het leuk! Het beginnersschema dat ik gevonden heb, kon ik aan, maar maakte me wel goed moe. De andere hardlopers zeiden me goedendag, ik hoorde er bij. Thuisgekomen zweette ik als een otter en was ik trots op mezelf. En er zat ook nog iemand anders vol trots op me te wachten. Geen druk, niet pushen, maar gewoon trots. En dus niks niet wachten tot het leuk wordt, ik vónd het al leuk en het is gewoon jammer dat ik tot overmorgen moet wachten voordat ik weer mag!
Deze zin klinkt helemaal niet zo raar. Het is vrij normaal dat mensen hardlopen. Ik was ook bij lange na niet de enige vanochtend. Toch is het voor mij een hele bijzondere zin. Sommige mensen zullen dit meteen begrijpen, of zullen zelfs bij de eerste zin van dit blogbericht even hebben gecontroleerd of ze wel echt op mijn blog zaten.
Héél lang geleden, het voelt alsof het in een vorig leven was, ben ik ook ooit een keertje begonnen met harlopen. Het is gewoon dé ideale sport: Je kunt het altijd en overal doen. Mijn vader deed het vol overgave en ik zag hoeveel voldoening het hem gaf. Ik kan me zelfs herinneren dat hij verkoudheden gewoon 'wegliep'. Door te gaan lopen, ging hij zweten en volgens hem was hij een virusje dan zó weer kwijt. Ik zag er tegenop om er mee te beginnen, maar wilde wel. Dus liep ik, met een beetje begeleiding van de andere ervaren hardloper in mijn omgeving, een tijdje heen en weer tussen De Bilt en Zeist. Het had alleen niet het gewenste effect. De begeleiding was meer een zware druk op mijn schouders en ik bereikte nooit het punt waarop ik het leuke er van in ging zien. Volgens andere hardlopers die ik wel eens sprak, kon dat ook niet meteen, maar kwam dat nog wel. Ja ja...
Na dit fiasco heb ik besloten dat hardlopen gewoon niet voor mij is bedoeld. Ik wilde allerlei andere dingen proberen: zwemmen, yoga, fitness, pilates, fietsen, dansen maar aan hardlopen zou ik echt nooit meer beginnen. Naast dit bijna vaststaande besluit is het ook nog eens zo dat ik gewoon echt niet sportief ben aangelegd. Ik heb het nooit echt leuk gevonden. Ik heb wel periodes gehad waarin ik ontdekte dat ik me zoveel beter ging voelen als ik sportte, maar het sporten zelf, nee, daarom deed ik het nooit.
Een paar jaar geleden ben ik bijna 20 kilo afgevallen. Vooral door gezonder te gaan eten, heel erg weinig te snoepen en meer te bewegen. Ik vond het heerlijk toen ik slanker was en kleren me beter zaten en stonden, maar vooral vond ik het heel erg fijn dat ik me zoveel beter voelde. Ik kon de trap op rennen zonder dat ik daarvan bij moest komen, kon veel langer lopen, bijvoorbeeld door de stad, ik had gewoon veel meer uithoudingsvermogen en dat was prettig.
Zo langzamerhand zijn de kilootjes er weer bijna allemaal bij. Wat betreft uiterlijk heb ik er eigenlijk amper last meer van dat ik niet slank ben. Ik heb geen moeite meer om leuke kleren te vinden en weet dat schoonheid ergens anders in zit dan in je omvang. De kilo's zijn er langzaam weer bijgekomen omdat ik andere belangen had. In eerste instantie voelde ik me rot en had ik er absoluut geen energie voor om me ook nog eens om mijn lijn te gaan bekommeren, maar de laatste tijd is eigenlijk het omgekeerde aan de hand: Het is zo gezellig allemaal: lekker samen uit eten, uitgebreid koken voor vrienden en familie, een taart bakken met Kira, koekjes, nootjes en een stukje kaas bij de borrel!
De grens is nu bereikt voor me. Er is te veel leuks en moois in dit leven. Ik wil er nog lang van kunnen genieten. Ik wil nog heel lang leven en daarom moet ik goed voor mezelf zorgen. Ik moest iets vinden om de broodnodige beweging te krijgen. Sportschool? Lastig: de tijden waarop de dingen die ik wilde doen aangeboden worden, kwamen natuurlijk net niet uit. Fietsen? Dat kost zoveel tijd! Zwemmen ook trouwens. Diep in mijn hart wist ik wel dat hardlopen ideaal is, maar ik had ooit besloten dat ik dat nooit meer zou gaan doen. Toch?!
Mijn liefje is ook een hardloper, maar de laatste tijd niet meer zo fanatiek. Hij heeft een beetje last van hetzelfde als ik: het is zo gezellig samen, we hebben zoveel leuke dingen te doen. Om 6 uur opstaan doet hij ook nog maar zelden en al helemaal niet om te gaan hardlopen. Maar we vinden wel dat we nu, na ruim een half jaar, genoeg geflierefluit hebben en we ook wel weer een beetje 'aan de bak' moeten.
Dus borrelde het idee al een beetje in mijn hoofd, de laatste weken. Maar áls ik het dan ging doen, wilde ik het wel goed doen en ook echt zelf ('iesjuh zelluf doen'). Gisteren heb ik goede schoenen en een outfit gekocht en daarna dacht ik bij mezelf: nu niet langer meer uitstellen, morgen meteen beginnen. Dat heb ik dus gedaan.
En weet je, ik vond het leuk! Het beginnersschema dat ik gevonden heb, kon ik aan, maar maakte me wel goed moe. De andere hardlopers zeiden me goedendag, ik hoorde er bij. Thuisgekomen zweette ik als een otter en was ik trots op mezelf. En er zat ook nog iemand anders vol trots op me te wachten. Geen druk, niet pushen, maar gewoon trots. En dus niks niet wachten tot het leuk wordt, ik vónd het al leuk en het is gewoon jammer dat ik tot overmorgen moet wachten voordat ik weer mag!
vrijdag 14 november 2008
maandag 10 november 2008
zondag 9 november 2008
dinsdag 4 november 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)
