Zó knus!

Mijn nieuwe auto?

Monstersloffen

Matthijs voelt zich hier helemaal thuis

Wauw!

Goede moeder spelen.

Uitvoering Kira over de middeleeuwen.

Warm welkom!

Tekst op het memobord.

Sneeuw!

Hardlopen

Vanochtend ben ik gaan hardlopen in een park in Haarlem.

Deze zin klinkt helemaal niet zo raar. Het is vrij normaal dat mensen hardlopen. Ik was ook bij lange na niet de enige vanochtend. Toch is het voor mij een hele bijzondere zin. Sommige mensen zullen dit meteen begrijpen, of zullen zelfs bij de eerste zin van dit blogbericht even hebben gecontroleerd of ze wel echt op mijn blog zaten.
Héél lang geleden, het voelt alsof het in een vorig leven was, ben ik ook ooit een keertje begonnen met harlopen. Het is gewoon dé ideale sport: Je kunt het altijd en overal doen. Mijn vader deed het vol overgave en ik zag hoeveel voldoening het hem gaf. Ik kan me zelfs herinneren dat hij verkoudheden gewoon 'wegliep'. Door te gaan lopen, ging hij zweten en volgens hem was hij een virusje dan zó weer kwijt. Ik zag er tegenop om er mee te beginnen, maar wilde wel. Dus liep ik, met een beetje begeleiding van de andere ervaren hardloper in mijn omgeving, een tijdje heen en weer tussen De Bilt en Zeist. Het had alleen niet het gewenste effect. De begeleiding was meer een zware druk op mijn schouders en ik bereikte nooit het punt waarop ik het leuke er van in ging zien. Volgens andere hardlopers die ik wel eens sprak, kon dat ook niet meteen, maar kwam dat nog wel. Ja ja...
Na dit fiasco heb ik besloten dat hardlopen gewoon niet voor mij is bedoeld. Ik wilde allerlei andere dingen proberen: zwemmen, yoga, fitness, pilates, fietsen, dansen maar aan hardlopen zou ik echt nooit meer beginnen. Naast dit bijna vaststaande besluit is het ook nog eens zo dat ik gewoon echt niet sportief ben aangelegd. Ik heb het nooit echt leuk gevonden. Ik heb wel periodes gehad waarin ik ontdekte dat ik me zoveel beter ging voelen als ik sportte, maar het sporten zelf, nee, daarom deed ik het nooit.
Een paar jaar geleden ben ik bijna 20 kilo afgevallen. Vooral door gezonder te gaan eten, heel erg weinig te snoepen en meer te bewegen. Ik vond het heerlijk toen ik slanker was en kleren me beter zaten en stonden, maar vooral vond ik het heel erg fijn dat ik me zoveel beter voelde. Ik kon de trap op rennen zonder dat ik daarvan bij moest komen, kon veel langer lopen, bijvoorbeeld door de stad, ik had gewoon veel meer uithoudingsvermogen en dat was prettig.
Zo langzamerhand zijn de kilootjes er weer bijna allemaal bij. Wat betreft uiterlijk heb ik er eigenlijk amper last meer van dat ik niet slank ben. Ik heb geen moeite meer om leuke kleren te vinden en weet dat schoonheid ergens anders in zit dan in je omvang. De kilo's zijn er langzaam weer bijgekomen omdat ik andere belangen had. In eerste instantie voelde ik me rot en had ik er absoluut geen energie voor om me ook nog eens om mijn lijn te gaan bekommeren, maar de laatste tijd is eigenlijk het omgekeerde aan de hand: Het is zo gezellig allemaal: lekker samen uit eten, uitgebreid koken voor vrienden en familie, een taart bakken met Kira, koekjes, nootjes en een stukje kaas bij de borrel!
De grens is nu bereikt voor me. Er is te veel leuks en moois in dit leven. Ik wil er nog lang van kunnen genieten. Ik wil nog heel lang leven en daarom moet ik goed voor mezelf zorgen. Ik moest iets vinden om de broodnodige beweging te krijgen. Sportschool? Lastig: de tijden waarop de dingen die ik wilde doen aangeboden worden, kwamen natuurlijk net niet uit. Fietsen? Dat kost zoveel tijd! Zwemmen ook trouwens. Diep in mijn hart wist ik wel dat hardlopen ideaal is, maar ik had ooit besloten dat ik dat nooit meer zou gaan doen. Toch?!
Mijn liefje is ook een hardloper, maar de laatste tijd niet meer zo fanatiek. Hij heeft een beetje last van hetzelfde als ik: het is zo gezellig samen, we hebben zoveel leuke dingen te doen. Om 6 uur opstaan doet hij ook nog maar zelden en al helemaal niet om te gaan hardlopen. Maar we vinden wel dat we nu, na ruim een half jaar, genoeg geflierefluit hebben en we ook wel weer een beetje 'aan de bak' moeten.
Dus borrelde het idee al een beetje in mijn hoofd, de laatste weken. Maar áls ik het dan ging doen, wilde ik het wel goed doen en ook echt zelf ('iesjuh zelluf doen'). Gisteren heb ik goede schoenen en een outfit gekocht en daarna dacht ik bij mezelf: nu niet langer meer uitstellen, morgen meteen beginnen. Dat heb ik dus gedaan.
En weet je, ik vond het leuk! Het beginnersschema dat ik gevonden heb, kon ik aan, maar maakte me wel goed moe. De andere hardlopers zeiden me goedendag, ik hoorde er bij. Thuisgekomen zweette ik als een otter en was ik trots op mezelf. En er zat ook nog iemand anders vol trots op me te wachten. Geen druk, niet pushen, maar gewoon trots. En dus niks niet wachten tot het leuk wordt, ik vónd het al leuk en het is gewoon jammer dat ik tot overmorgen moet wachten voordat ik weer mag!

RTV Utrecht Scherp?

Jaiku-fans

Treintjes!

Maria Mena rocks!

Paradiso, 4-11-2008

Gekraakt

Zo, weer een nieuwe ervaring: manuele therapie, kraken. Ik heb begrepen dat niet alle manueel therapeuten ook inderdaad kraken, maar die van mij dus wel.

Nadat ik met de ‘peut’ besproken had waar de pijn zat, deed hij nog wat onderzoek en kwam tot de conclusie dat het niet zozeer mijn SI-gewricht was waar ik last van had, maar meer de twee onderste wervels. Toen hij er op drukte, wist ik dat hij gelijk had! Toen mocht ik op mijn zij op de behandeltafel gaan liggen en nam hij me in een soort gecontroleerde judogreep. Mijn bovenlijf werd de ene kant op gedraaid en mijn onderlijf de andere. Bij dit in de goede houding brengen voelde ik al een knak, het was ook te horen trouwens. Volgens Peutje was dat wel m’n SI en kreeg ik die er gratis bij. Jaja, wat er ook gebeurt: altijd blijven lachen…
Vervolgens werd ik wat heen en weer gewiegd en daarna moest ik diep inademen en toen ik mijn adem losliet gaf hij me toch een ruk! Tjemig! “Tsjak”, hoorde en voelde ik. Een vreemd gevoel, maar dat het nou pijn deed, dat kan ik niet zeggen. In een iets andere houding herhaalde hij dit en na 5 minuten kon ik weer gaan zitten en staan.
En niet te geloven: maar wat voelde dat anders dan 5 minuten eerder, zeg!
Peutje waarschuwde me om even voorzichtig aan te doen met bukken en zei ook dat ik nog wel wat napijn zou kunnen verwachten, maar ik kon hem wel zoenen, zo opgelucht voelde ik me! Dat heb ik trouwens maar niet echt gedaan.

Thuis gekomen voelde ik na een uurtje wel een beetje een zeurderig pijntje in mijn onderrug, maar dit was anders dan daarvoor. Ik kon normaal op een stoel zitten en dus ook lekker op de bank hangen. Ik heb inmiddels ook heerlijk geslapen, want ik werd niet wakker als ik me in mijn favoriete houding draaide omdat het dan pijn deed. Toen ik vanochtend opstond, kon ik weer voor het eerst in bijna 3 weken staand mijn sokken aantrekken.

Autorijden ging ook goed en nu zit ik alweer de hele ochtend achter mijn bureau en het gaat nog steeds prima. Ja, om eerlijk te zijn, voel ik wel iets, maar het staat in geen verhouding met hoe het was. Ik oefen tijdens het werken mij buikspieren, let goed op mijn houding en ga regelmatig even een kopje koffie halen of ik loop even naar iemand toe ipv dat ik een mailtje stuur.
Als het even kan, ga ik vanmiddag nog wel op tijd naar huis om niks te forceren. Morgen werk ik alleen de ochtend, dus dat gaat sowieso wel lukken. Het komende weekend moeten er in De Bilt nog even wat puntjes op de i gezet worden en daarbij zal ik me inhouden zodat we hopelijk a.s. maandag weer kunnen gaan dansen. Dinsdagmiddag word ik dan weer opnieuw gekraakt. Hopelijk gaat het dan net zo pijnloos!

Keihard aan het werk

Plat

Nee, niemand hoeft zich schuldig te voelen! Het is gewoon een combinatie geweest van pech en eigenwijs zijn, of misplaatste trots of zoiets. Maar goed, nu lig ik dus plat. In mijn rug voelde ik vorige week al een herkenbaar zeurderig pijntje. Zaterdag tilde ik het eerste pak laminaat de trap op en toen werd het spontaan een groter vervelender pijntje. Maar gewoon doorgaan dus. Ik zal me echt niet laten kennen, ik kan net zo goed als Matthijs 8 pakken laminaat de trap op dragen en ik kan ook net zo goed schuren! Maar daarna deed het wel echt pijn. Schilderen daarentegen was geen probleem.
Zondagavond voelde ik het wel, maar het gíng. Maandagochtend zat ik in de auto en toen ging het niet: ik moest mijn been met m'n handen optillen om mijn voet op het koppelingspedaal te krijgen... Om 13 uur stuurden mijn collega's me naar huis. Daaraan voorafgaand had ik al lopend, hangend, staand een vergadering bijgewoond en ik denk dat zij net zo gek werden van mij als ik van mezelf.
Ik weet wat het is, ik heb het vorig jaar ook al een keer gehad: mijn SI-gewricht is geïrriteerd. Irritant gewricht! Zitten is het vervelendst, lopen gaat en liggen het best. Best vervelend als er dan in je agenda staat dat je deze week twee keer op en neer moet naar Geleen... Dat kan dus niet.
Inmiddels heb ik de dokter gesproken, zijn advies: Vandaag nog zoveel mogelijk plat blijven liggen, morgen voorzichtig ook af en toe zitten uitproberen, veel lopen tussendoor . Als de pijn niet minder wordt, moet ik toch langs komen bij hem. Bah! Dit was helemaal niet de bedoeling! En ik ben ook echt helemaal niet goed in nutteloos zijn en niks doen. Gelukkig is er nog de laptop, die het ook gewoon in bed doet, zelfs als je em op z'n zij legt. En nog veel gelukkiger is er nog dat lieve vriendje, dat in zijn eigen huis aan het klussen is, vrijdag weer in De Bilt aan de slag gaat en tussendoor zorgt dat ik blijf liggen en me van alles voorziet wat ik nodig heb!
Gelukkig ook dat ze het op m’n werk begrijpen en me deze week niet meer willen zien.
Dus nu moet ik maar zien hoe ik de tijd doorkom. Af en toe wat bloggen, niet te veel, want dit is niet de beste houding en het gaat nogal langzaam. Dan maar lezen, lezen, lezen. Da's nou geen straf, daar ben ik de laatste tijd veel toch veel te weinig aan toe gekomen!

Klustijd

Rood met witte stippen.

Voor mijn werk kom ik eigenlijk overal in Nederland. Verschillende bestemmingen roepen bij mij verschillende stemmingen op. Zo krijg ik altijd als ik van de A28 richting Appelscha rij weer een soort van vakantiegevoel. Als ik om me heen kijk daar, zie ik gewoon de rust die deze omgeving uitstraalt. Ook Oppenhuizen, in de buurt van Sneek, riep bij mij dat gevoel op toen ik daar binnenreed en links van me een soort jachthaventje zag. Soms heb ik zin om de auto aan de kant te zetten en in het gras te gaan liggen, of een foto te maken. Vorige week was ik in Bunschoten-Spakenburg en zag ik een mevrouw in klederdracht en met een rietenmand aan haar arm een ambachtelijke slagerij uit komen. Net toen ik me ging realiseren dat het hier nog doodnormaal is dat vrouwen in klederdracht lopend met een rietenmand boodschappen gaan doen, zag ik haar met de afstandsbediening haar Audi A6 openknippen…

Als ik via de A12 en de A20 naar Rotterdam cross, heb ik een heel ander gevoel. Het gejaagde van de grote stad komt met de kilometer dichterbij. Teams van scholen in grote steden zijn vaak drukker, reageren veelal op mijn informatie met uitingen van stress: wéér iets dat ze moeten doen bij al het andere! De landelijk bekende problematiek van het onderwijs in de grote steden zie ik daar in het echt. Het ís ook zwaar als je een klas moet bestieren waarvan de helft van de kinderen een flinke taalachterstand heeft, waarvoor je je, om met de ouders te kunnen communiceren, in allerlei verschillende culturele achtergronden moet verdiepen en dan ook nog van bovenhand van allerlei dingen opgelegd krijgt. En dan ook nog een nieuw computersysteem!

Sinds het begin van deze week zijn we begonnen met het uitdelen van evaluatieformulieren zodat we onze diensten kunnen verbeteren. Naast dat het me informatie geeft over mijn eigen prestaties en de dienst die we leveren, ben ik ook erg benieuwd of er significante verschillen blijken te zijn tussen de reacties van teams van scholen in grote steden en teams van ‘plattelandsscholen’.

En zo zit ik hier in Ermelo voor me uit te mijmeren omdat ik een kwartiertje over heb. Het zonnetje schijnt, de vogels fluiten, geen snelweggeluid te bekennen, alleen de stemmen van kinderen door de open ramen van de school waar ik zo meteen weer een aantal mensen ga vertellen wat ze moeten doen. Zouden ze hier blij met me zijn, of zouden ze me naar huis sturen met evaluatieformulieren die ik eigenlijk liever niet zou zien?

Ochtend in Leidsche Rijn

Dagelijkse kost

Mijn lieftallige collega Freek

Zooi

Uitzoeken, hopenlijk kan het merendeel weg...

Nieuwe huisstijl

Reden genoeg voor een feestje.

Kira de klimgeit

Speeltuintje in Haarlem

Cursus

Werkweek

De school van mijn dochter is dezelfde school waar ik een paar jaar geleden directeur ben geweest. Toen ik daar geen personeel maar alleen nog maar ouder werd, was dat wel eens vreemd, of lastig, of zelfs moeilijk. De school groeit enorm en dingen gaan anders dan dat ik ze bedoeld had. Er staat een andere vrouw aan het roer, dat is duidelijk. Maar inmiddels ben ik aardig gewend aan die veranderde rol en ook de medeouders zien mij steeds meer alleen ook maar als zodanig.
Arcade is een Montessorischool in een Vinexwijk die nog maar 6 jaar bestaat. Het is een moderne Montessorischool, maar wel met Montessorionderwijs zoals het bedoeld is. Een nieuw concept wordt neergezet en ik sta daar vierkant achter, nog steeds. Er moest een goed sociaal klimaat zijn en dat was er ook toen ik er kwam en ook nog toen ik wegging. Gelukkig is het er nu nog steeds en zelfs de inspectie was er laatst nog lovend over, een school waarin de kinderen zich in gebonden vrijheid kunnen ontwikkelen op alle gebieden.
Soms word ik zeer aangenaam verrast en ben ik nog net zo trots op ‘mijn schooltje’ als toen ik er nog wel als directeur aan verbonden was. Vorige week was ik bij een ouderavond van Kira’s groep. Het ging over de gang van zaken in het algemeen in de groep, maar het zwaartepunt lag toch bij de werkweek die voor de eerste keer in de geschiedenis van de school zal gaan plaatsvinden. Mijn gevoelens als ouder zijn gemengd: ze is pas 9 en dan nu al 4 nachten zonder haar ouders weg! Maar mijn vertrouwen groeide enorm gedurende de avond: wat hebben ze het goed bedacht, geregeld en georganiseerd! Helemaal in de lijn van de visie van de school, helemaal zoals ik het had willen doen!
Ze gaan dit jaar naar Drenthe. Dit is één van de drie Nederlandse biotopen die ze gaan bezoeken. De andere twee zijn Zuid-Limburg en De Wadden, die volgend jaar en het jaar er na aan de beurt zijn. Zo gaan de kinderen van de bovenbouw, ze zitten drie jaar in één groep, allemaal naar alle drie de gebieden. De school kiest er bewust voor om aan het begin van het jaar te gaan om zo deze werkweek ook te gebruiken om deze groep kinderen in de leeftijd van 9 tot 12 jaar echt tot een groep te maken.
Twee weken voor de werkweek zijn de kinderen er op school al druk mee bezig. Samen zoeken ze uit wat er zo speciaal is aan Drenthe. Waarom staat Drenthe bekend, wat is er te zien, te doen? Ze komen uit op 4 aspecten: Hunnenbedden, Heidelandschap, Veen en Cultuur (waaronder bijvoorbeeld ook Westerbork). Deze onderwerpen worden verdeeld en door de kinderen zelf wordt uitgezocht wat ze daar ter plekke het beste allemaal kunnen gaan doen. Na ongeveer een week geven ze een presentatie aan elkaar en wordt het programma opgesteld. De kinderen hebben inmiddels ook zelf een corveerooster gemaakt en de regels afgesproken.
Als dit alles op de ouderavond verteld wordt door de enthousiaste leerkracht, waagt een ouder het te vragen hoe ze dat doet, naast het ‘gewone werk’. Ik kan nog net mijn mond houden en gelukkig vertelt de leerkracht precies wat ik weg moest slikken. Het ‘gewone werk’ komt zóveel voor in alles wat ze doen ter voorbereiding van de werkweek, dat dat niet meer op een andere manier hoeft. Hoe kun je nou beter leren begrijpend lezen dan door op internet en in boeken informatie op te zoeken over Hunnenbedden en dit dan te ‘vertalen’ naar een begrijpelijke presentatie voor je groepsgenootjes? Hoe leer je nou beter rekenen dan door uit te rekenen hoe laat je op moet staan als je om 10 uur in een museum wilt zijn met 26 kinderen en 6 volwassenen en allemaal van te voren moet zijn gedoucht in de 3 douches die aanwezig zijn op het terrein? Hoeveel brood moet je kopen voor zoveel personen, wat kosten de boodschappen voor zo’n week, hoeveel reiskosten krijgen de rijouders vergoed? Schrijf als tienjarige maar eens een brief naar een instantie waar ze in principe groepen tot 25 personen welkom heten, maar waar je toch naar toe wilt met z’n zesentwintigen. Als je dat voor elkaar wilt krijgen, moet je spelling in ieder geval goed zijn!
Tijdens de werkweek, die met nadruk geen ‘kamp’ genoemd wordt, gaan de kinderen al het onderzochte ook daadwerkelijk bekijken. Natuurlijk zal ook de “Bonte Avond” niet ontbreken en zal er weinig geslapen worden. Lol mag, wat zeg ik, lol moet ook gewoon! Twee weken er na zal er ook voor de ouders, opa’s, oma’s en wie er verder ook nog maar meer belangstellend is, een soort van presentatiemarkt gehouden worden. De kinderen zullen hun eigen stands bemannen en uitleg geven over wat ze onderzocht en gezien hebben.
Wat zal ik trots zijn, wat bén ik al trots. Als ex-schooldirecteur, als Montessoriaan, maar vanochtend toen ik mijn grote dochter uitzwaaide, die geen enkele blijk van gemengde gevoelens toonde, maar er vooral heel veel zin in leek te hebben, vooral toch gewoon als moeder!

Herfst

Hotelkamer in Hengelo

Thema: theater

Familiedag in de Lutte

In de huifkar

Bleh!

De minder leuke kant van m'n werk.

Haarlems avontuur

Het is 10 voor negen. We zijn er klaar voor: ons Grote Avontuur gaat beginnen. We stappen in het Monster en rijden naar de straat die ik tot nu toe alleen nog maar van Monopoly kende. Een klein beetje gekriebel voel ik toch wel, maar het is een stuk minder dan dat ik van mezelf gewend ben als ik iets ga ondernemen dat ik nog nooit eerder gedaan heb. Matthijs heeft nergens last van, weet volgens mij niet eens wat zenuwen zijn. Het werkt heerlijk aanstekelijk op mij. Ik heb er zin in, we hebben er zin in!
Als we binnenkomen, doen we maar een beetje wat de andere aanwezigen ook doen. Er is niet echt iemand om ons te ontvangen, maar echt moeilijk kan het niet zijn, toch?! Jas ophangen, naar binnen lopen, dit kunnen we best! De vorige groep is nog bezig en we gaan ergens zitten om de kunst een beetje af te kijken. De termen die we voorbij horen komen duizelen ons soms. Zouden wij dit over een tijdje ook kunnen? Gelukkig horen we dat het derdejaars zijn die nu de vloer onveilig maken en hebben we dus nog even.
Als het onze tijd is, maken de gevorderden de vloer vrij voor ons beginners. Vijf andere stellen betreden met ons schoorvoetend de ruimte. We mogen nog even op een bankje plaatsnemen terwijl Frank ons het een en ander uitlegt. Het enige dat hij vertelt wat ik niet leuk vind, is dat er vrij weinig aanmeldingen zijn voor deze maandagavondgroep en dat het nog niet helemaal zeker is dat we door kunnen gaan. Wij hebben zelf geen andere mogelijkheid dus het is voor ons maar hopen dat er zich nog wat meer mensen aan gaan melden.
Maar dan is het toch echt tijd om te gaan staan. Na een voorzichtig begin waarbij we op veilige afstand van elkaar elk ons ding doen, is het al weer veel te snel pauze. Na de pauze bouwen we langzaam voort op het geleerde en dan is het tegen elf uur eindelijk zover. Frank en zijn ‘hulpmeisje’ doen nu het echte werk voor. Wij doen het na en dan kijken we elkaar aan. Tussen het getel, gedenk (en dat mág ik helemaal niet, mijn zwaarste dobber wordt ‘alleen maar volgen’) en gegiechel door, realiseren we het ons ineens:
We dansen!

Bij Djumbo

LR-festival

Family-life

Ik zat er eigenlijk zelf ook nog tussen.

Spontane aktie

Romantisch lunchen bij kaarslicht

Voorbereidingen

Eet-kookclub030 mag morgen proeven.

Het gewone leven

De zomer is voorbij. Op school leerden we dat pas op 21 september de herfst begint, maar als ik naar buiten kijk, weet ik dat het al zover is. De meteorologische herfst begint op de 1e en dat is niet voor niks. Door de straten dwarrelen alweer de blaadjes. Het echte mooie is er van af in de natuur. Nu nog zijn de bomen groen, maar het bruin, oranje en geel ligt op de loer. Er kunnen nog wel zonnige nazomerdagen zijn, maar het is niet meer ongewoon dat het regent of waait.
Alle scholen zijn weer begonnen, het is weer druk met fietsende kinderen en hun ouders als ik om 8 uur naar m’n werk rij. Zelf breng ik natuurlijk ook de helft van de week Kira weer naar school. ’s Avonds moet ze op tijd naar bed, de regelmaat komt terug als september begint.
Het gewone leven is weer begonnen en dat is ook best weer prima. Natuurlijk was het heerlijk om uit te slapen, pas laat te gaan douchen, boodschappen doen als je honger krijgt. Op vakantie gaan naar waar de zon altijd schijnt was ook echt geen straf. Maar ik hou ook van regelmaat. Ik vind het niet erg dat het ’s avonds eerder donker is. Ook de herfstkleuren zijn vaak een prachtig gezicht. Ik kijk uit naar lange winteravonden met kaarsjes en muziek.

Gisterenavond hadden we eters. Met z’n vieren vormen we een bijzonder gezelschap met één gezamenlijk ‘ding’, maar het was de eerste keer dat we in deze samenstelling bij elkaar waren. Het was een succes dus het zal wel niet de laatste keer zijn geweest. Matthijs en ik hadden al veel voorbereid voor het eten en dus liep alles gesmeerd. Allerlei warme en koude vis-hapjes vooraf, een champignon-kip-kruidenkaas-ragout met stokbrood en salade als hoofdgerecht en ijs met frambozen toe. Daarna hadden we bij de koffie nog lekkers van de beste banketbakker van Bilthoven waar ik toevallig gisterenochtend was. Heerlijk trouwens ook dat ik nu een afwasmachine heb!
Vandaag is een al bijna doorsnee nieuwe zondag: heerlijk cocoonen op de bank met de laptopjes. Vanmiddag misschien nog wel even een frisse neus halen en Matthijs de tweede LR-les geven. Ook moet ik nog wat kookdingen voorbereiden voor de eetclub die morgenavond is. Ik ga een Nigella Lawson-toetje maken dat o.a. gemaakt wordt van minimarsjes. Mmmmm, ik denk dat ik er maar een paar meer maak…Verder doen we lekker niks en is er morgen weer een dag. Het gewone leven: wat een leven!

Gekke familie

Ze is er weer!

Zaterdagochtend om 7 uur word ik wakker en meteen realiseer ik me dat het nog maar 3 uurtjes duurt voordat ik haar weer kan knuffelen. Om 10 uur is het inderdaad zover en klemt ze zich als een aapje aan me vast. Ik scheel nog maar ‘een kop’ met haar, maar in mijn armen is ze gewoon weer mijn kleine meisje.
Inmiddels is het nu zondagavond en mijmer ik wat na over weer een fantastisch weekend. Ik heb zo genoten en doe dat nog steeds nu ik met Matthijs naast me op de bank zit, ieder bezig op onze eigen laptop. Af en toe werpen we een blik naar elkaar of elkaars scherm en onze armen raken elkaar bij het typen.

Gisteren liep ik met Kira en hem én met m’n broertje door de stad. Met z’n vieren loop je meestal niet de hele tijd allemaal naast elkaar, maar het ging allemaal zo ongedwongen. Soms liep ik met Kira al kwebbelend door de straten en hoorde ik Matthijs en Luuk achter me het ook goed naar hun zin hebben. Even later genoot ik samen met Matthijs van de aanblik van Luuk en Kira die hand in hand voor ons uitliepen en ook als ik even met Luuk in gesprek was, ging het prima met Matthijs en Kira. ’s Avonds schoven mijn moeder en Jos ook aan toen we in Harmelen gingen wokken. Daarna moesten we weer afscheid nemen van Luuk die nu ergens boven de oceaan vliegt terug naar de VS. Maar het is niet voor lang want hij komt eind dit jaar weer hierheen en dan voor lang!

Vandaag was ‘zomaar een zondag’, maar toch ook weer zo speciaal. Met z’n drieën lekker ontbijten. Heerlijk lang gemonopolyd en ook nog van het ineens weer warme weer genoten toen we, op weg naar een ijsje, ineens spontaan besloten dat we wel wilden waterfietsen op de Oude Gracht (en nog wat andere grachten in Utrecht). Anderhalf uur later, toen we nog terug moesten fietsen naar huis en nog boodschappen moesten doen, bleek dit idee wat vermoeiender dan we van tevoren ingeschat hadden, maar dat drukte de pret helemaal niet! We hebben lol gehad met z’n drieën en het voelde allemaal erg ontspannen en ‘gewoon’.
Morgen weer school voor Kira en ook weer het gewone wisselritme voor haar tussen haar thuis in Maartensdijk en haar thuis hier in Utrecht. Dat betekent ook dat ik haar maandag en dinsdag dus meteen weer moet missen. Maar ze zit niet meer aan de andere kant van de wereld en over een paar nachtjes is ze gewoon weer hier.

Kira is er weer, Matthijs is er nog en dat is goed.

druk

Druk? Ik? Nee hoor, dat lijkt maar zo.
Het is echt vervelend dat werkzaamheden altijd tegelijk lijken te komen. Vaak is het dan zo dat je privéleven en je werkleven elkaar ook nog weten te vinden in deze opgevoerde drukte. Hoe komt dat toch?

Er waren, nog niet zo heel lang geleden, dagen dat ik om half 5 echt niet meer wist wat ik nog moest doen op kantoor en als ik dan thuis was, was het niet veel anders. Als je van een heel naar een half huishouden gaat, heb je gewoon tijd over. Een nieuwbouwappartement is een stuk sneller schoon dan een rijtjeshuis uit de zestiger jaren, de afwas is zelfs zonder afwasmachine zó gedaan en de was is gewoon een lachertje! Begrijp me niet verkeerd, ik vond dat eigenlijk helemaal niet zo leuk, maar de andere kant op overdrijven hoeft nou ook weer niet.

Matthijs en ik kunnen ons nu niet langer van de rest van de wereld afsluiten. We worden geacht sociaal te doen. Dus gaan we wederzijdse familie en vrienden af. Nou zijn we echt niet zo dat we altijd doen wat ‘ze’ van ons verwachten, in tegendeel juist, maar het is meestal gewoon echt heel erg gezellig. We genieten er natuurlijk ook van als we weer te horen krijgen dat we lijken te stralen! De familiedrukte wordt op het moment vergroot door broerlief die even een paar weekjes over is uit NY en stiefbroerlief die binnenkort juist voor langere tijd vertrekt en die we toch ook nog wel graag even willen zien. Etentjes, thuis, bij anderen en in restaurants staan dus frequent op de agenda.
Ook in de digitale wereld werden we, of in ieder geval Matthijs, gemist. Niet dat ikzelf daar helemaal afwezig was voordat ik Matthijs kende, of dat we helemaal afwezig zijn geweest de afgelopen maanden, maar we voeren nu ook onze aanwezigheid daar maar weer wat op. Er is wel een beetje meer van die wereld voor me open gegaan trouwens en het resultaat daarvan is dat ik gisteren eindelijk aan het Twitteren ben geslagen. Vandaag ben ik officieel toegelaten tot Jaiku en heb ik Twitter alweer verlaten. Verslavend!!!!
Kira komt zaterdag ook weer thuis, wat zal het fijn zijn als ik haar weer in mijn armen kan sluiten! Het heeft nu wel weer lang genoeg geduurd. Haar vakantie is bijna afgelopen en dan begint het gewone leven ook voor mij echt weer. School en BSO, speelafspraakjes en clubjes, alles moet weer georganiseerd worden.

De zomervakantie zou een rustige tijd zijn op mijn werk. De scholen zijn dicht, dus trainingen geven heeft niet veel zin. Door de vakantiespreiding zijn er maar drie absoluut trainingvrije weken, maar de andere 6 daaromheen zijn normaalgesproken toch ook nog wel rustig. Wij kunnen dan nieuwe dingen ontwikkelen en losse eindjes wegwerken. Nou, ik kan je vertellen dat ik het hier nog nooit zo druk heb gehad als in de afgelopen vakantieperiode! Alles kon wel even nu want het was toch vakantie… Ook aan mijn collega’s merk ik het, het ligt gelukkig niet aan mij. Ook tot het management is het doorgedrongen:daarnet zag ik een soort van pep-mail voorbijkomen. De conclusie die ik daaruit heb getrokken is dat er gewoon heel veel gebeurt hier en dat we dat varkentje met z’n allen wel even gaan wassen.
Dat gevoel had ik niet echt toen ik het na vier keer opnieuw opstarten op had gegeven om nog effectief met een digitaal schoolbord aan de gang te gaan en vervolgens terwijl ik het laatste restje chocolademelk uit mijn beker over mijn werk liet vallen een telefoontje kreeg van een klant die van mij een antwoord wilde op een vraag die ik al net per mail had beantwoord omdat hij niet bereiken was…
Maar weet je, morgen weer een dag!

Lavendel

Zucht…
Meer komt er eigenlijk niet meer uit me op dit moment. We zweven nog even door op onze lavendelwolk, maar heel langzaam dringt de echte wereld zich weer op. En, inspiratie voor een nieuw blog trekt me toch alweer naar de computer.

Een kuuroord in Nieuweschans, overal heerst een ontspannen rustige sfeer. Wij geven ons er helemaal aan over. Zodra we rond het middaguur op vrijdag in de auto stappen, begint voor ons de ‘vakantie’ trouwens al. We hebben er zin in: geen laptops mee, telefoon wel mee, maar uit en weggestopt als we hem niet nodig hebben, geen televisie, radio of andere dingen die onze rust kunnen verstoren. Onderweg hebben we trek en eten ergens een broodje en zo komen we rond een uur of 3 aan. Mij komt alles bekend voor, alsof er helemaal geen jaar heeft gezeten tussen mijn vorige bezoekje en nu.
We checken in, zetten onze spullen op de prima kamer en schieten meteen in onze badjassen: dé dresscode voor dit weekend. We dobberen een half uurtje in het thermaal-bad, doen een rondje sauna en schuiven dan aan een tafel voor 2 in het “Waters of the World Restaurant” voor een fantastisch 3-gangendiner. Allebei kiezen we voor dingen die we nog niet eerder gegeten hadden: gestoofde beekforel (een hele, dus met kop en al…) en struisvogel. We worden nog avontuurlijk! Na het eten kunnen we best nog een rondje sauna doen, dus dat laten we niet na. Op een zéér christelijke tijd liggen we op bed en vallen, rozig als we zijn, bijna meteen als een blok in slaap.
De volgende dag wacht ons een ‘druk’ programma: langzaamaan opstaan, badjas aan en ontbijten, thermaalbadderen (wat is het toch heerlijk als je maar 10% van je lichaamsgewicht lijkt te hebben…), koffie drinken, saunarondjes, waaronder een super-banja-opgieting, lunchen, zwemmen, sapjes drinken, bubbelen, weer zo’n lekker diner en… een lavendel-gezichtsbehandeling! Nou is dat voor mij niet zo heel bijzonder, hoewel wel bijzonder aangenaam, maar voor Matthijs is het toch weer een echte ‘first’! We ondergaan de behandeling (reiniging, massage en masker) in een duo-kamer en ik kan het niet nalaten om af en toe stiekem opzij te kijken. Ik hoef me nergens zorgen om te maken: het bevalt hem wel zo te zien! Helemaal week en glimmend lopen we een klein uurtje later samen de kamer weer uit. We zien er net zo voldaan uit als het stel dat voor ons was: de glimlach van oor tot oor is niet van onze gezichten te krijgen.

We genieten enorm dit weekend. Niet alleen van de rust, maar ook van elkaar. Wat kunnen we toch veel zeggen tegen elkaar met een enkele blik, hoe makkelijk gaat alles ons toch samen af en wat hebben we ook een lol! Een klein voorbeeld moet toch van m’n hart: Stel je het volgende voor: een rustige kamer in het teken van lavendel. Op de achtergrond klinkt rustgevende muziek, we nemen plaats op de verwarmde stenen banken. Aan het plafond draait een ventilator rustig zijn rondjes en een bak met hete stenen wordt af en toe ondergedompeld in lavendelwater. Er hangt een grote gong die gebruikt wordt bij de lavendelceremonie die een paar keer per dag gehouden wordt en waar veel mensen op af komen. Maar deze keer zijn we alleen en nemen we samen rustig een soort van meditatiehouding aan. Dan springt Matthijs ineens op en er komt een guitige blik in zijn ogen. Hij steekt de 3 meter naar de overkant over in een soort van stiekeme huppelpas en ja hoor: BONG…!

Vanavond genieten we nog na, morgen moeten we echt weer aan het werk. Eén ding weten we zeker: dit doen we nog een keer!

Ik doe weer mee!

Zondagmiddag: Freedom! Na drie dagen op en om de bank ga ik weer de voordeur door. Zelfs de lift begroet ik als een oude vriend. Om mijn verband-voet zit nu een beschermhoesje in de kleur blauw. De lollige opmerkingen zijn snel bedacht: Of ik misschien een blauwtje heb gelopen, of een blauw voetje probeer te halen …
Na een gezellige avond met heerlijk eten en een paar glaasjes Rosé in Houten, gaan we opgewekt weer naar huis waar we als een kadootje mijn voet mogen gaan uitpakken: het kriebelt, is blauw op 3 plaatsen vanwege het uitgezakte ‘ei’ en ja, toch nog wel duidelijk een stuk dikker dan de andere voet. Maar lopen gaat eigenlijk best! Het voelt lang zo ‘eng’ niet als wanneer na 5 weken het gips er af gaat bijvoorbeeld. Matthijs moet me tegen houden als ik wil gaan huppelen…

Autorijden heb ik natuurlijk nog niet gedaan en dus besluit ik om ook maandag nog maar aan lange-afstandswerken te doen. Met wat hulp van mailende collega’s maak ik mijn dag vol (en saai!) met het redigeren van ettelijke documenten. Ik begin lekker vroeg, om kwart over 7, zodat ik ook vroeg kan stoppen. Tussendoor doe ik nog even een boodschapje met de auto om het rijden alvast even uit te proberen. Gelukkig gaat ook dat goed, maar als ik weer thuis ben, is het toch wel duidelijk dat mijn voet weer graag wat hoger wil liggen dan de rest van mijn been. Geeft niet: redigeren kan ook prima op de bank.
’s Avonds komt Marianne, de zus, of eigenlijk het zusje, (aka ‘schreeuwertje’) van Matthijs, eten. Zij heeft vakantie, maar omdat zij ook een vervend blogger is tegenwoordig, hebben we kunnen lezen dat ze het vakantiegevoel nog niet zo echt te pakken kan krijgen. We proberen hier ons steentje in bij te dragen door haar met een zonnige cocktail en een bloemenkrans te verrassen. Het is echt een hele gezellige avond. Mijn zelfgemaakte zalmburgers vallen in de smaak en Matthijs en ik worden ingewijd in de wereld die “Kolonisten van Catan” heet. Leuk! Het vakantiegevoel komt eigenlijk ook een beetje over Matthijs en mij, maar wij moeten de volgende ochtend toch echt weer naar ons werk..

Dinsdagochtend waag ik me weer in de, nu toch al wel weer drukker wordende, ochtendspits. In Woerden word ik met verwachtingsvolle blikken ontvangen op de afdeling onderwijs en er volgen ENKELe grappige mailtjes. Aan aandacht heb ik niet te klagen vandaag!
Pootje vindt nog niet alles goed: Een schoen aan en niet meer hoog liggen is iets te veel gevraagd merk ik na een uurtje of twee. Resultaat: voet dik en een zeer oncomfortabel gevoel. Nee, ‘pijn’ kan ik het niet noemen. Ik bouw een stellage onder mijn bureau met een rolkoffer van een collega en mijn fleece-vest. Het enige nadeel hiervan is dat mijn knie dan weer overstrekt ligt. Het lijkt dus voorlopig de beste oplossing om het maar een beetje af te wisselen.

Ondertussen denk ik na over het vervolg van dit blog. Mijn voet is binnenkort weer beter en bovendien: hoe lang blijven de belevenissen van Ilses voet nog interessant? Toch ben ik tegenwoordig arrogant genoeg om te denken dat ik de wereld wel wat te melden heb. Ik maak genoeg leuks mee en ach, als je het niet leuk vindt, dan lees je het toch niet?!

Wordt vervolgd!

minder au

The day after the night before (and the day after that)…

Na zowaar een goede nachtrust dringt de werkelijkheid weer tot me door als ik naar de wc moet. Iedereen die wel eens een enkelblessure heeft gehad weet hoe het voelt als het bloed weer naar je voet toe gaat stromen. Au dus!
Zodra de collega’s via krabbels en andere communicatiemiddelen een beetje uitgelachen zijn, kan ik op de bank, laptop op schoot en met het pootje op een kussen toch aan het werk. Lang leve remote-inloggen!
Eerlijk gezegd heb ik moeite om zin te maken. Af en toe bevliegt me ineens weer een enorm schaamtegevoel, vooral als ik me het afkeurende gezicht van de mevrouw van het karretje weer voor de geest haal. Pootje doet nog steeds pijn, ook in ruste en ik was eigenlijk andere werkzaamheden van plan deze dag. Dus is het even omschakelen en kom ik wat lastig op gang. Aan het eind van de dag is mijn conclusie dat ik wel eens effectiever heb gewerkt, maar me gelukkig toch nuttig heb kunnen maken voor de afdeling onderwijs, ondanks dat ik niet naar Woerden heb kunnen rijden.

’s Avonds begin ik langzamerhand een beetje te balen van de bank. Mijn rug wil ook wel weer wat anders en ik ben gewoon niet heel erg goed in stilzitten. Er zijn genoeg verzachtende omstandigheden, hoor. Draadloos internet, tv binnen handbereik, telefoontjes van mensen die vragen hoe het met me gaat, kleine en grote verassingen van mijn lief (stiekem “The IT-crowd” downloaden bijvoorbeeld) en zelfs een telefoontje uit Aruba maken best veel goed. Maar gewoon ergens naar toe lopen zou best wel weer fijn zijn.
Ik ga naar bed met de gedachte: “morgen weer een dag bankhangen…”

Maar vandaag valt de pijn mee! Ik loop! Weliswaar langzaam en héél voorzichtig, maar toch; ik loop! Van mijn persoonlijke verpleger mag ik nog niet mee boodschappen doen, maar een kopje koffie voor hem halen gaat al best. Joepie! Natuurlijk ben ik heel erg blij dat ik nu alweer aan de beterende hand ben, maar het geeft me vooral moed voor de aankomende week. Er zouden toch een paar lastigheden zijn als ik (voor mijn werk) niet had kunnen rijden vanaf woensdag en dat zie ik nu een stuk rooskleuriger in. Bovendien kan ik, als mijn voet het wat beter gaat doen, waarschijnlijk een stuk beter genieten van het weekendje weg volgende week.

Dus ga ik langzaamaan mijn actieradius weer wat vergroten. Vandaag nog in of heel dicht bij huis, maar na het weekend vast wel weer naar Woerden. Misschien nog even een carpooldate regelen om mijn voet nog een dagje extra rij-rust te geven, maar verder komt het vast wel goed!

au

Ik weet niet wat er meer pijn deed: mijn opgezwollen enkel of mijn gedeukte ego. Of eigenlijk weet ik dat wel. En extravert als ik ben, laat ik het mijn Hyve-vrienden ook maar meteen weten.

Donderdagavond, het is druk bij IKEA in Utrecht als Matthijs en ik via het zelfbedieningsmagazijn naar de kassa willen lopen met de paar kleine dingetjes waar we het bij hebben kunnen houden. De doorgang wordt een beetje geblokkeerd door wat mensen en een verlaten leeg karretje. Zo'n plat ding waar je grote IKEA-bouwpakketten op kunt laden, je kent ze wel.
Matthijs neemt de verstandige weg en loopt rustig tussen de mensen door. Ik daarentegen zie een optie voor een ludieke actie: gewoon óver het karretje heen lopen, da's toch veel leuker!
Als ik de eerste stap op het karretje zet, weet ik eigenlijk al dat het niet verstandig is. Zo'n karretje blijft namelijk niet zomaar staan wachten totdat ik erover heen ben gelopen. Iedereen die een heel klein beetje natuurkunde heeft gehad weer dat actie, reactie is en dat de vaart die ik aan het karretje geef, niet meteen weg is. Gevolg: het karretje gaat rijden en ik moet erg veel moeite doen om mijn evenwicht te bewaren. De moeite die ik deed, was helaas niet genoeg.

Een kleine 3/4-ier later melden we ons aan bij de eerste hulp van het Diakonesseziekenhuis. Het ei dat zich vormde op mijn enkel, was toch wel een vrij duidelijk signaal dat er iets in mijn voet het niet zo prettig had gevonden dat mijn voet na mijn gestuntel ónder het karretje zat terwijl de rest van mijn been in een rare hoek óp het karretje lag...
Het was gelukkig rustig bij de eerste hulp en na een goed uur stonden we weer buiten en gelukkig ook zonder gips. De conclusie van de dienstdoende arts: niet gebroken, maar flink verstuikt. Ik heb een drukverband gekregen en moet volgende week even op controle komen om te laten bekijken of het misschien ingetapet moet worden.

En nu dan? Nu zit ik met mijn laptopje op de bank, word ik vreselijk verwend door mijn lieve Matthijs. Hij heeft al koffie gemaakt, de was uit de machine gehaald, mijn laptop aangegeven (en er zelf ook maar even eentje gepakt), me een salmiaklolly gevoerd, een glas drinken en wat nootjes bij me gebracht en ik weet dat ik hem alles kan vragen dat ik nodig heb.
Mijn liefhebbende familieleden hebben me allemaal al vierkant uitgelachen, maar Matthijs niet. Hij probeert me te laten stoppen met mezelf op m’n kop geven en zegt dat hij me niet te veel kan verwennen. Maar het beste van alles is, dat hij er gewoon voor me is.

Dus ondanks mijn zere pootje en mijn gedeukte ego, voel ik me de meest gelukkige mankepoot op de hele wereld!

illo, 14 aug. 2008