druk

Druk? Ik? Nee hoor, dat lijkt maar zo.
Het is echt vervelend dat werkzaamheden altijd tegelijk lijken te komen. Vaak is het dan zo dat je privéleven en je werkleven elkaar ook nog weten te vinden in deze opgevoerde drukte. Hoe komt dat toch?

Er waren, nog niet zo heel lang geleden, dagen dat ik om half 5 echt niet meer wist wat ik nog moest doen op kantoor en als ik dan thuis was, was het niet veel anders. Als je van een heel naar een half huishouden gaat, heb je gewoon tijd over. Een nieuwbouwappartement is een stuk sneller schoon dan een rijtjeshuis uit de zestiger jaren, de afwas is zelfs zonder afwasmachine zó gedaan en de was is gewoon een lachertje! Begrijp me niet verkeerd, ik vond dat eigenlijk helemaal niet zo leuk, maar de andere kant op overdrijven hoeft nou ook weer niet.

Matthijs en ik kunnen ons nu niet langer van de rest van de wereld afsluiten. We worden geacht sociaal te doen. Dus gaan we wederzijdse familie en vrienden af. Nou zijn we echt niet zo dat we altijd doen wat ‘ze’ van ons verwachten, in tegendeel juist, maar het is meestal gewoon echt heel erg gezellig. We genieten er natuurlijk ook van als we weer te horen krijgen dat we lijken te stralen! De familiedrukte wordt op het moment vergroot door broerlief die even een paar weekjes over is uit NY en stiefbroerlief die binnenkort juist voor langere tijd vertrekt en die we toch ook nog wel graag even willen zien. Etentjes, thuis, bij anderen en in restaurants staan dus frequent op de agenda.
Ook in de digitale wereld werden we, of in ieder geval Matthijs, gemist. Niet dat ikzelf daar helemaal afwezig was voordat ik Matthijs kende, of dat we helemaal afwezig zijn geweest de afgelopen maanden, maar we voeren nu ook onze aanwezigheid daar maar weer wat op. Er is wel een beetje meer van die wereld voor me open gegaan trouwens en het resultaat daarvan is dat ik gisteren eindelijk aan het Twitteren ben geslagen. Vandaag ben ik officieel toegelaten tot Jaiku en heb ik Twitter alweer verlaten. Verslavend!!!!
Kira komt zaterdag ook weer thuis, wat zal het fijn zijn als ik haar weer in mijn armen kan sluiten! Het heeft nu wel weer lang genoeg geduurd. Haar vakantie is bijna afgelopen en dan begint het gewone leven ook voor mij echt weer. School en BSO, speelafspraakjes en clubjes, alles moet weer georganiseerd worden.

De zomervakantie zou een rustige tijd zijn op mijn werk. De scholen zijn dicht, dus trainingen geven heeft niet veel zin. Door de vakantiespreiding zijn er maar drie absoluut trainingvrije weken, maar de andere 6 daaromheen zijn normaalgesproken toch ook nog wel rustig. Wij kunnen dan nieuwe dingen ontwikkelen en losse eindjes wegwerken. Nou, ik kan je vertellen dat ik het hier nog nooit zo druk heb gehad als in de afgelopen vakantieperiode! Alles kon wel even nu want het was toch vakantie… Ook aan mijn collega’s merk ik het, het ligt gelukkig niet aan mij. Ook tot het management is het doorgedrongen:daarnet zag ik een soort van pep-mail voorbijkomen. De conclusie die ik daaruit heb getrokken is dat er gewoon heel veel gebeurt hier en dat we dat varkentje met z’n allen wel even gaan wassen.
Dat gevoel had ik niet echt toen ik het na vier keer opnieuw opstarten op had gegeven om nog effectief met een digitaal schoolbord aan de gang te gaan en vervolgens terwijl ik het laatste restje chocolademelk uit mijn beker over mijn werk liet vallen een telefoontje kreeg van een klant die van mij een antwoord wilde op een vraag die ik al net per mail had beantwoord omdat hij niet bereiken was…
Maar weet je, morgen weer een dag!