Ze is er weer!

Zaterdagochtend om 7 uur word ik wakker en meteen realiseer ik me dat het nog maar 3 uurtjes duurt voordat ik haar weer kan knuffelen. Om 10 uur is het inderdaad zover en klemt ze zich als een aapje aan me vast. Ik scheel nog maar ‘een kop’ met haar, maar in mijn armen is ze gewoon weer mijn kleine meisje.
Inmiddels is het nu zondagavond en mijmer ik wat na over weer een fantastisch weekend. Ik heb zo genoten en doe dat nog steeds nu ik met Matthijs naast me op de bank zit, ieder bezig op onze eigen laptop. Af en toe werpen we een blik naar elkaar of elkaars scherm en onze armen raken elkaar bij het typen.

Gisteren liep ik met Kira en hem én met m’n broertje door de stad. Met z’n vieren loop je meestal niet de hele tijd allemaal naast elkaar, maar het ging allemaal zo ongedwongen. Soms liep ik met Kira al kwebbelend door de straten en hoorde ik Matthijs en Luuk achter me het ook goed naar hun zin hebben. Even later genoot ik samen met Matthijs van de aanblik van Luuk en Kira die hand in hand voor ons uitliepen en ook als ik even met Luuk in gesprek was, ging het prima met Matthijs en Kira. ’s Avonds schoven mijn moeder en Jos ook aan toen we in Harmelen gingen wokken. Daarna moesten we weer afscheid nemen van Luuk die nu ergens boven de oceaan vliegt terug naar de VS. Maar het is niet voor lang want hij komt eind dit jaar weer hierheen en dan voor lang!

Vandaag was ‘zomaar een zondag’, maar toch ook weer zo speciaal. Met z’n drieën lekker ontbijten. Heerlijk lang gemonopolyd en ook nog van het ineens weer warme weer genoten toen we, op weg naar een ijsje, ineens spontaan besloten dat we wel wilden waterfietsen op de Oude Gracht (en nog wat andere grachten in Utrecht). Anderhalf uur later, toen we nog terug moesten fietsen naar huis en nog boodschappen moesten doen, bleek dit idee wat vermoeiender dan we van tevoren ingeschat hadden, maar dat drukte de pret helemaal niet! We hebben lol gehad met z’n drieën en het voelde allemaal erg ontspannen en ‘gewoon’.
Morgen weer school voor Kira en ook weer het gewone wisselritme voor haar tussen haar thuis in Maartensdijk en haar thuis hier in Utrecht. Dat betekent ook dat ik haar maandag en dinsdag dus meteen weer moet missen. Maar ze zit niet meer aan de andere kant van de wereld en over een paar nachtjes is ze gewoon weer hier.

Kira is er weer, Matthijs is er nog en dat is goed.

druk

Druk? Ik? Nee hoor, dat lijkt maar zo.
Het is echt vervelend dat werkzaamheden altijd tegelijk lijken te komen. Vaak is het dan zo dat je privéleven en je werkleven elkaar ook nog weten te vinden in deze opgevoerde drukte. Hoe komt dat toch?

Er waren, nog niet zo heel lang geleden, dagen dat ik om half 5 echt niet meer wist wat ik nog moest doen op kantoor en als ik dan thuis was, was het niet veel anders. Als je van een heel naar een half huishouden gaat, heb je gewoon tijd over. Een nieuwbouwappartement is een stuk sneller schoon dan een rijtjeshuis uit de zestiger jaren, de afwas is zelfs zonder afwasmachine zó gedaan en de was is gewoon een lachertje! Begrijp me niet verkeerd, ik vond dat eigenlijk helemaal niet zo leuk, maar de andere kant op overdrijven hoeft nou ook weer niet.

Matthijs en ik kunnen ons nu niet langer van de rest van de wereld afsluiten. We worden geacht sociaal te doen. Dus gaan we wederzijdse familie en vrienden af. Nou zijn we echt niet zo dat we altijd doen wat ‘ze’ van ons verwachten, in tegendeel juist, maar het is meestal gewoon echt heel erg gezellig. We genieten er natuurlijk ook van als we weer te horen krijgen dat we lijken te stralen! De familiedrukte wordt op het moment vergroot door broerlief die even een paar weekjes over is uit NY en stiefbroerlief die binnenkort juist voor langere tijd vertrekt en die we toch ook nog wel graag even willen zien. Etentjes, thuis, bij anderen en in restaurants staan dus frequent op de agenda.
Ook in de digitale wereld werden we, of in ieder geval Matthijs, gemist. Niet dat ikzelf daar helemaal afwezig was voordat ik Matthijs kende, of dat we helemaal afwezig zijn geweest de afgelopen maanden, maar we voeren nu ook onze aanwezigheid daar maar weer wat op. Er is wel een beetje meer van die wereld voor me open gegaan trouwens en het resultaat daarvan is dat ik gisteren eindelijk aan het Twitteren ben geslagen. Vandaag ben ik officieel toegelaten tot Jaiku en heb ik Twitter alweer verlaten. Verslavend!!!!
Kira komt zaterdag ook weer thuis, wat zal het fijn zijn als ik haar weer in mijn armen kan sluiten! Het heeft nu wel weer lang genoeg geduurd. Haar vakantie is bijna afgelopen en dan begint het gewone leven ook voor mij echt weer. School en BSO, speelafspraakjes en clubjes, alles moet weer georganiseerd worden.

De zomervakantie zou een rustige tijd zijn op mijn werk. De scholen zijn dicht, dus trainingen geven heeft niet veel zin. Door de vakantiespreiding zijn er maar drie absoluut trainingvrije weken, maar de andere 6 daaromheen zijn normaalgesproken toch ook nog wel rustig. Wij kunnen dan nieuwe dingen ontwikkelen en losse eindjes wegwerken. Nou, ik kan je vertellen dat ik het hier nog nooit zo druk heb gehad als in de afgelopen vakantieperiode! Alles kon wel even nu want het was toch vakantie… Ook aan mijn collega’s merk ik het, het ligt gelukkig niet aan mij. Ook tot het management is het doorgedrongen:daarnet zag ik een soort van pep-mail voorbijkomen. De conclusie die ik daaruit heb getrokken is dat er gewoon heel veel gebeurt hier en dat we dat varkentje met z’n allen wel even gaan wassen.
Dat gevoel had ik niet echt toen ik het na vier keer opnieuw opstarten op had gegeven om nog effectief met een digitaal schoolbord aan de gang te gaan en vervolgens terwijl ik het laatste restje chocolademelk uit mijn beker over mijn werk liet vallen een telefoontje kreeg van een klant die van mij een antwoord wilde op een vraag die ik al net per mail had beantwoord omdat hij niet bereiken was…
Maar weet je, morgen weer een dag!

Lavendel

Zucht…
Meer komt er eigenlijk niet meer uit me op dit moment. We zweven nog even door op onze lavendelwolk, maar heel langzaam dringt de echte wereld zich weer op. En, inspiratie voor een nieuw blog trekt me toch alweer naar de computer.

Een kuuroord in Nieuweschans, overal heerst een ontspannen rustige sfeer. Wij geven ons er helemaal aan over. Zodra we rond het middaguur op vrijdag in de auto stappen, begint voor ons de ‘vakantie’ trouwens al. We hebben er zin in: geen laptops mee, telefoon wel mee, maar uit en weggestopt als we hem niet nodig hebben, geen televisie, radio of andere dingen die onze rust kunnen verstoren. Onderweg hebben we trek en eten ergens een broodje en zo komen we rond een uur of 3 aan. Mij komt alles bekend voor, alsof er helemaal geen jaar heeft gezeten tussen mijn vorige bezoekje en nu.
We checken in, zetten onze spullen op de prima kamer en schieten meteen in onze badjassen: dé dresscode voor dit weekend. We dobberen een half uurtje in het thermaal-bad, doen een rondje sauna en schuiven dan aan een tafel voor 2 in het “Waters of the World Restaurant” voor een fantastisch 3-gangendiner. Allebei kiezen we voor dingen die we nog niet eerder gegeten hadden: gestoofde beekforel (een hele, dus met kop en al…) en struisvogel. We worden nog avontuurlijk! Na het eten kunnen we best nog een rondje sauna doen, dus dat laten we niet na. Op een zéér christelijke tijd liggen we op bed en vallen, rozig als we zijn, bijna meteen als een blok in slaap.
De volgende dag wacht ons een ‘druk’ programma: langzaamaan opstaan, badjas aan en ontbijten, thermaalbadderen (wat is het toch heerlijk als je maar 10% van je lichaamsgewicht lijkt te hebben…), koffie drinken, saunarondjes, waaronder een super-banja-opgieting, lunchen, zwemmen, sapjes drinken, bubbelen, weer zo’n lekker diner en… een lavendel-gezichtsbehandeling! Nou is dat voor mij niet zo heel bijzonder, hoewel wel bijzonder aangenaam, maar voor Matthijs is het toch weer een echte ‘first’! We ondergaan de behandeling (reiniging, massage en masker) in een duo-kamer en ik kan het niet nalaten om af en toe stiekem opzij te kijken. Ik hoef me nergens zorgen om te maken: het bevalt hem wel zo te zien! Helemaal week en glimmend lopen we een klein uurtje later samen de kamer weer uit. We zien er net zo voldaan uit als het stel dat voor ons was: de glimlach van oor tot oor is niet van onze gezichten te krijgen.

We genieten enorm dit weekend. Niet alleen van de rust, maar ook van elkaar. Wat kunnen we toch veel zeggen tegen elkaar met een enkele blik, hoe makkelijk gaat alles ons toch samen af en wat hebben we ook een lol! Een klein voorbeeld moet toch van m’n hart: Stel je het volgende voor: een rustige kamer in het teken van lavendel. Op de achtergrond klinkt rustgevende muziek, we nemen plaats op de verwarmde stenen banken. Aan het plafond draait een ventilator rustig zijn rondjes en een bak met hete stenen wordt af en toe ondergedompeld in lavendelwater. Er hangt een grote gong die gebruikt wordt bij de lavendelceremonie die een paar keer per dag gehouden wordt en waar veel mensen op af komen. Maar deze keer zijn we alleen en nemen we samen rustig een soort van meditatiehouding aan. Dan springt Matthijs ineens op en er komt een guitige blik in zijn ogen. Hij steekt de 3 meter naar de overkant over in een soort van stiekeme huppelpas en ja hoor: BONG…!

Vanavond genieten we nog na, morgen moeten we echt weer aan het werk. Eén ding weten we zeker: dit doen we nog een keer!

Ik doe weer mee!

Zondagmiddag: Freedom! Na drie dagen op en om de bank ga ik weer de voordeur door. Zelfs de lift begroet ik als een oude vriend. Om mijn verband-voet zit nu een beschermhoesje in de kleur blauw. De lollige opmerkingen zijn snel bedacht: Of ik misschien een blauwtje heb gelopen, of een blauw voetje probeer te halen …
Na een gezellige avond met heerlijk eten en een paar glaasjes Rosé in Houten, gaan we opgewekt weer naar huis waar we als een kadootje mijn voet mogen gaan uitpakken: het kriebelt, is blauw op 3 plaatsen vanwege het uitgezakte ‘ei’ en ja, toch nog wel duidelijk een stuk dikker dan de andere voet. Maar lopen gaat eigenlijk best! Het voelt lang zo ‘eng’ niet als wanneer na 5 weken het gips er af gaat bijvoorbeeld. Matthijs moet me tegen houden als ik wil gaan huppelen…

Autorijden heb ik natuurlijk nog niet gedaan en dus besluit ik om ook maandag nog maar aan lange-afstandswerken te doen. Met wat hulp van mailende collega’s maak ik mijn dag vol (en saai!) met het redigeren van ettelijke documenten. Ik begin lekker vroeg, om kwart over 7, zodat ik ook vroeg kan stoppen. Tussendoor doe ik nog even een boodschapje met de auto om het rijden alvast even uit te proberen. Gelukkig gaat ook dat goed, maar als ik weer thuis ben, is het toch wel duidelijk dat mijn voet weer graag wat hoger wil liggen dan de rest van mijn been. Geeft niet: redigeren kan ook prima op de bank.
’s Avonds komt Marianne, de zus, of eigenlijk het zusje, (aka ‘schreeuwertje’) van Matthijs, eten. Zij heeft vakantie, maar omdat zij ook een vervend blogger is tegenwoordig, hebben we kunnen lezen dat ze het vakantiegevoel nog niet zo echt te pakken kan krijgen. We proberen hier ons steentje in bij te dragen door haar met een zonnige cocktail en een bloemenkrans te verrassen. Het is echt een hele gezellige avond. Mijn zelfgemaakte zalmburgers vallen in de smaak en Matthijs en ik worden ingewijd in de wereld die “Kolonisten van Catan” heet. Leuk! Het vakantiegevoel komt eigenlijk ook een beetje over Matthijs en mij, maar wij moeten de volgende ochtend toch echt weer naar ons werk..

Dinsdagochtend waag ik me weer in de, nu toch al wel weer drukker wordende, ochtendspits. In Woerden word ik met verwachtingsvolle blikken ontvangen op de afdeling onderwijs en er volgen ENKELe grappige mailtjes. Aan aandacht heb ik niet te klagen vandaag!
Pootje vindt nog niet alles goed: Een schoen aan en niet meer hoog liggen is iets te veel gevraagd merk ik na een uurtje of twee. Resultaat: voet dik en een zeer oncomfortabel gevoel. Nee, ‘pijn’ kan ik het niet noemen. Ik bouw een stellage onder mijn bureau met een rolkoffer van een collega en mijn fleece-vest. Het enige nadeel hiervan is dat mijn knie dan weer overstrekt ligt. Het lijkt dus voorlopig de beste oplossing om het maar een beetje af te wisselen.

Ondertussen denk ik na over het vervolg van dit blog. Mijn voet is binnenkort weer beter en bovendien: hoe lang blijven de belevenissen van Ilses voet nog interessant? Toch ben ik tegenwoordig arrogant genoeg om te denken dat ik de wereld wel wat te melden heb. Ik maak genoeg leuks mee en ach, als je het niet leuk vindt, dan lees je het toch niet?!

Wordt vervolgd!

minder au

The day after the night before (and the day after that)…

Na zowaar een goede nachtrust dringt de werkelijkheid weer tot me door als ik naar de wc moet. Iedereen die wel eens een enkelblessure heeft gehad weet hoe het voelt als het bloed weer naar je voet toe gaat stromen. Au dus!
Zodra de collega’s via krabbels en andere communicatiemiddelen een beetje uitgelachen zijn, kan ik op de bank, laptop op schoot en met het pootje op een kussen toch aan het werk. Lang leve remote-inloggen!
Eerlijk gezegd heb ik moeite om zin te maken. Af en toe bevliegt me ineens weer een enorm schaamtegevoel, vooral als ik me het afkeurende gezicht van de mevrouw van het karretje weer voor de geest haal. Pootje doet nog steeds pijn, ook in ruste en ik was eigenlijk andere werkzaamheden van plan deze dag. Dus is het even omschakelen en kom ik wat lastig op gang. Aan het eind van de dag is mijn conclusie dat ik wel eens effectiever heb gewerkt, maar me gelukkig toch nuttig heb kunnen maken voor de afdeling onderwijs, ondanks dat ik niet naar Woerden heb kunnen rijden.

’s Avonds begin ik langzamerhand een beetje te balen van de bank. Mijn rug wil ook wel weer wat anders en ik ben gewoon niet heel erg goed in stilzitten. Er zijn genoeg verzachtende omstandigheden, hoor. Draadloos internet, tv binnen handbereik, telefoontjes van mensen die vragen hoe het met me gaat, kleine en grote verassingen van mijn lief (stiekem “The IT-crowd” downloaden bijvoorbeeld) en zelfs een telefoontje uit Aruba maken best veel goed. Maar gewoon ergens naar toe lopen zou best wel weer fijn zijn.
Ik ga naar bed met de gedachte: “morgen weer een dag bankhangen…”

Maar vandaag valt de pijn mee! Ik loop! Weliswaar langzaam en héél voorzichtig, maar toch; ik loop! Van mijn persoonlijke verpleger mag ik nog niet mee boodschappen doen, maar een kopje koffie voor hem halen gaat al best. Joepie! Natuurlijk ben ik heel erg blij dat ik nu alweer aan de beterende hand ben, maar het geeft me vooral moed voor de aankomende week. Er zouden toch een paar lastigheden zijn als ik (voor mijn werk) niet had kunnen rijden vanaf woensdag en dat zie ik nu een stuk rooskleuriger in. Bovendien kan ik, als mijn voet het wat beter gaat doen, waarschijnlijk een stuk beter genieten van het weekendje weg volgende week.

Dus ga ik langzaamaan mijn actieradius weer wat vergroten. Vandaag nog in of heel dicht bij huis, maar na het weekend vast wel weer naar Woerden. Misschien nog even een carpooldate regelen om mijn voet nog een dagje extra rij-rust te geven, maar verder komt het vast wel goed!

au

Ik weet niet wat er meer pijn deed: mijn opgezwollen enkel of mijn gedeukte ego. Of eigenlijk weet ik dat wel. En extravert als ik ben, laat ik het mijn Hyve-vrienden ook maar meteen weten.

Donderdagavond, het is druk bij IKEA in Utrecht als Matthijs en ik via het zelfbedieningsmagazijn naar de kassa willen lopen met de paar kleine dingetjes waar we het bij hebben kunnen houden. De doorgang wordt een beetje geblokkeerd door wat mensen en een verlaten leeg karretje. Zo'n plat ding waar je grote IKEA-bouwpakketten op kunt laden, je kent ze wel.
Matthijs neemt de verstandige weg en loopt rustig tussen de mensen door. Ik daarentegen zie een optie voor een ludieke actie: gewoon óver het karretje heen lopen, da's toch veel leuker!
Als ik de eerste stap op het karretje zet, weet ik eigenlijk al dat het niet verstandig is. Zo'n karretje blijft namelijk niet zomaar staan wachten totdat ik erover heen ben gelopen. Iedereen die een heel klein beetje natuurkunde heeft gehad weer dat actie, reactie is en dat de vaart die ik aan het karretje geef, niet meteen weg is. Gevolg: het karretje gaat rijden en ik moet erg veel moeite doen om mijn evenwicht te bewaren. De moeite die ik deed, was helaas niet genoeg.

Een kleine 3/4-ier later melden we ons aan bij de eerste hulp van het Diakonesseziekenhuis. Het ei dat zich vormde op mijn enkel, was toch wel een vrij duidelijk signaal dat er iets in mijn voet het niet zo prettig had gevonden dat mijn voet na mijn gestuntel ónder het karretje zat terwijl de rest van mijn been in een rare hoek óp het karretje lag...
Het was gelukkig rustig bij de eerste hulp en na een goed uur stonden we weer buiten en gelukkig ook zonder gips. De conclusie van de dienstdoende arts: niet gebroken, maar flink verstuikt. Ik heb een drukverband gekregen en moet volgende week even op controle komen om te laten bekijken of het misschien ingetapet moet worden.

En nu dan? Nu zit ik met mijn laptopje op de bank, word ik vreselijk verwend door mijn lieve Matthijs. Hij heeft al koffie gemaakt, de was uit de machine gehaald, mijn laptop aangegeven (en er zelf ook maar even eentje gepakt), me een salmiaklolly gevoerd, een glas drinken en wat nootjes bij me gebracht en ik weet dat ik hem alles kan vragen dat ik nodig heb.
Mijn liefhebbende familieleden hebben me allemaal al vierkant uitgelachen, maar Matthijs niet. Hij probeert me te laten stoppen met mezelf op m’n kop geven en zegt dat hij me niet te veel kan verwennen. Maar het beste van alles is, dat hij er gewoon voor me is.

Dus ondanks mijn zere pootje en mijn gedeukte ego, voel ik me de meest gelukkige mankepoot op de hele wereld!

illo, 14 aug. 2008