minder au

The day after the night before (and the day after that)…

Na zowaar een goede nachtrust dringt de werkelijkheid weer tot me door als ik naar de wc moet. Iedereen die wel eens een enkelblessure heeft gehad weet hoe het voelt als het bloed weer naar je voet toe gaat stromen. Au dus!
Zodra de collega’s via krabbels en andere communicatiemiddelen een beetje uitgelachen zijn, kan ik op de bank, laptop op schoot en met het pootje op een kussen toch aan het werk. Lang leve remote-inloggen!
Eerlijk gezegd heb ik moeite om zin te maken. Af en toe bevliegt me ineens weer een enorm schaamtegevoel, vooral als ik me het afkeurende gezicht van de mevrouw van het karretje weer voor de geest haal. Pootje doet nog steeds pijn, ook in ruste en ik was eigenlijk andere werkzaamheden van plan deze dag. Dus is het even omschakelen en kom ik wat lastig op gang. Aan het eind van de dag is mijn conclusie dat ik wel eens effectiever heb gewerkt, maar me gelukkig toch nuttig heb kunnen maken voor de afdeling onderwijs, ondanks dat ik niet naar Woerden heb kunnen rijden.

’s Avonds begin ik langzamerhand een beetje te balen van de bank. Mijn rug wil ook wel weer wat anders en ik ben gewoon niet heel erg goed in stilzitten. Er zijn genoeg verzachtende omstandigheden, hoor. Draadloos internet, tv binnen handbereik, telefoontjes van mensen die vragen hoe het met me gaat, kleine en grote verassingen van mijn lief (stiekem “The IT-crowd” downloaden bijvoorbeeld) en zelfs een telefoontje uit Aruba maken best veel goed. Maar gewoon ergens naar toe lopen zou best wel weer fijn zijn.
Ik ga naar bed met de gedachte: “morgen weer een dag bankhangen…”

Maar vandaag valt de pijn mee! Ik loop! Weliswaar langzaam en héél voorzichtig, maar toch; ik loop! Van mijn persoonlijke verpleger mag ik nog niet mee boodschappen doen, maar een kopje koffie voor hem halen gaat al best. Joepie! Natuurlijk ben ik heel erg blij dat ik nu alweer aan de beterende hand ben, maar het geeft me vooral moed voor de aankomende week. Er zouden toch een paar lastigheden zijn als ik (voor mijn werk) niet had kunnen rijden vanaf woensdag en dat zie ik nu een stuk rooskleuriger in. Bovendien kan ik, als mijn voet het wat beter gaat doen, waarschijnlijk een stuk beter genieten van het weekendje weg volgende week.

Dus ga ik langzaamaan mijn actieradius weer wat vergroten. Vandaag nog in of heel dicht bij huis, maar na het weekend vast wel weer naar Woerden. Misschien nog even een carpooldate regelen om mijn voet nog een dagje extra rij-rust te geven, maar verder komt het vast wel goed!