Ik doe weer mee!

Zondagmiddag: Freedom! Na drie dagen op en om de bank ga ik weer de voordeur door. Zelfs de lift begroet ik als een oude vriend. Om mijn verband-voet zit nu een beschermhoesje in de kleur blauw. De lollige opmerkingen zijn snel bedacht: Of ik misschien een blauwtje heb gelopen, of een blauw voetje probeer te halen …
Na een gezellige avond met heerlijk eten en een paar glaasjes Rosé in Houten, gaan we opgewekt weer naar huis waar we als een kadootje mijn voet mogen gaan uitpakken: het kriebelt, is blauw op 3 plaatsen vanwege het uitgezakte ‘ei’ en ja, toch nog wel duidelijk een stuk dikker dan de andere voet. Maar lopen gaat eigenlijk best! Het voelt lang zo ‘eng’ niet als wanneer na 5 weken het gips er af gaat bijvoorbeeld. Matthijs moet me tegen houden als ik wil gaan huppelen…

Autorijden heb ik natuurlijk nog niet gedaan en dus besluit ik om ook maandag nog maar aan lange-afstandswerken te doen. Met wat hulp van mailende collega’s maak ik mijn dag vol (en saai!) met het redigeren van ettelijke documenten. Ik begin lekker vroeg, om kwart over 7, zodat ik ook vroeg kan stoppen. Tussendoor doe ik nog even een boodschapje met de auto om het rijden alvast even uit te proberen. Gelukkig gaat ook dat goed, maar als ik weer thuis ben, is het toch wel duidelijk dat mijn voet weer graag wat hoger wil liggen dan de rest van mijn been. Geeft niet: redigeren kan ook prima op de bank.
’s Avonds komt Marianne, de zus, of eigenlijk het zusje, (aka ‘schreeuwertje’) van Matthijs, eten. Zij heeft vakantie, maar omdat zij ook een vervend blogger is tegenwoordig, hebben we kunnen lezen dat ze het vakantiegevoel nog niet zo echt te pakken kan krijgen. We proberen hier ons steentje in bij te dragen door haar met een zonnige cocktail en een bloemenkrans te verrassen. Het is echt een hele gezellige avond. Mijn zelfgemaakte zalmburgers vallen in de smaak en Matthijs en ik worden ingewijd in de wereld die “Kolonisten van Catan” heet. Leuk! Het vakantiegevoel komt eigenlijk ook een beetje over Matthijs en mij, maar wij moeten de volgende ochtend toch echt weer naar ons werk..

Dinsdagochtend waag ik me weer in de, nu toch al wel weer drukker wordende, ochtendspits. In Woerden word ik met verwachtingsvolle blikken ontvangen op de afdeling onderwijs en er volgen ENKELe grappige mailtjes. Aan aandacht heb ik niet te klagen vandaag!
Pootje vindt nog niet alles goed: Een schoen aan en niet meer hoog liggen is iets te veel gevraagd merk ik na een uurtje of twee. Resultaat: voet dik en een zeer oncomfortabel gevoel. Nee, ‘pijn’ kan ik het niet noemen. Ik bouw een stellage onder mijn bureau met een rolkoffer van een collega en mijn fleece-vest. Het enige nadeel hiervan is dat mijn knie dan weer overstrekt ligt. Het lijkt dus voorlopig de beste oplossing om het maar een beetje af te wisselen.

Ondertussen denk ik na over het vervolg van dit blog. Mijn voet is binnenkort weer beter en bovendien: hoe lang blijven de belevenissen van Ilses voet nog interessant? Toch ben ik tegenwoordig arrogant genoeg om te denken dat ik de wereld wel wat te melden heb. Ik maak genoeg leuks mee en ach, als je het niet leuk vindt, dan lees je het toch niet?!

Wordt vervolgd!