donderdag 14 augustus 2008

au

Ik weet niet wat er meer pijn deed: mijn opgezwollen enkel of mijn gedeukte ego. Of eigenlijk weet ik dat wel. En extravert als ik ben, laat ik het mijn Hyve-vrienden ook maar meteen weten.

Donderdagavond, het is druk bij IKEA in Utrecht als Matthijs en ik via het zelfbedieningsmagazijn naar de kassa willen lopen met de paar kleine dingetjes waar we het bij hebben kunnen houden. De doorgang wordt een beetje geblokkeerd door wat mensen en een verlaten leeg karretje. Zo'n plat ding waar je grote IKEA-bouwpakketten op kunt laden, je kent ze wel.
Matthijs neemt de verstandige weg en loopt rustig tussen de mensen door. Ik daarentegen zie een optie voor een ludieke actie: gewoon óver het karretje heen lopen, da's toch veel leuker!
Als ik de eerste stap op het karretje zet, weet ik eigenlijk al dat het niet verstandig is. Zo'n karretje blijft namelijk niet zomaar staan wachten totdat ik erover heen ben gelopen. Iedereen die een heel klein beetje natuurkunde heeft gehad weer dat actie, reactie is en dat de vaart die ik aan het karretje geef, niet meteen weg is. Gevolg: het karretje gaat rijden en ik moet erg veel moeite doen om mijn evenwicht te bewaren. De moeite die ik deed, was helaas niet genoeg.

Een kleine 3/4-ier later melden we ons aan bij de eerste hulp van het Diakonesseziekenhuis. Het ei dat zich vormde op mijn enkel, was toch wel een vrij duidelijk signaal dat er iets in mijn voet het niet zo prettig had gevonden dat mijn voet na mijn gestuntel ónder het karretje zat terwijl de rest van mijn been in een rare hoek óp het karretje lag...
Het was gelukkig rustig bij de eerste hulp en na een goed uur stonden we weer buiten en gelukkig ook zonder gips. De conclusie van de dienstdoende arts: niet gebroken, maar flink verstuikt. Ik heb een drukverband gekregen en moet volgende week even op controle komen om te laten bekijken of het misschien ingetapet moet worden.

En nu dan? Nu zit ik met mijn laptopje op de bank, word ik vreselijk verwend door mijn lieve Matthijs. Hij heeft al koffie gemaakt, de was uit de machine gehaald, mijn laptop aangegeven (en er zelf ook maar even eentje gepakt), me een salmiaklolly gevoerd, een glas drinken en wat nootjes bij me gebracht en ik weet dat ik hem alles kan vragen dat ik nodig heb.
Mijn liefhebbende familieleden hebben me allemaal al vierkant uitgelachen, maar Matthijs niet. Hij probeert me te laten stoppen met mezelf op m’n kop geven en zegt dat hij me niet te veel kan verwennen. Maar het beste van alles is, dat hij er gewoon voor me is.

Dus ondanks mijn zere pootje en mijn gedeukte ego, voel ik me de meest gelukkige mankepoot op de hele wereld!

illo, 14 aug. 2008

1 opmerking:

Niek zei

Zo'n belevenis is het beginnen van een blog zeker wel waard. En wat een verhaal! Het had mij ook zo kunnen overkomen. Wie neemt nou de verstandige weg?
Wel handig dat die mensen er ook zijn want die kunnen dan voor je zorgen als het mis gaat. :-)
Hopelijk gaat het allemaal meevallen en spring je snel weer in het rondte.