Gekraakt

Zo, weer een nieuwe ervaring: manuele therapie, kraken. Ik heb begrepen dat niet alle manueel therapeuten ook inderdaad kraken, maar die van mij dus wel.

Nadat ik met de ‘peut’ besproken had waar de pijn zat, deed hij nog wat onderzoek en kwam tot de conclusie dat het niet zozeer mijn SI-gewricht was waar ik last van had, maar meer de twee onderste wervels. Toen hij er op drukte, wist ik dat hij gelijk had! Toen mocht ik op mijn zij op de behandeltafel gaan liggen en nam hij me in een soort gecontroleerde judogreep. Mijn bovenlijf werd de ene kant op gedraaid en mijn onderlijf de andere. Bij dit in de goede houding brengen voelde ik al een knak, het was ook te horen trouwens. Volgens Peutje was dat wel m’n SI en kreeg ik die er gratis bij. Jaja, wat er ook gebeurt: altijd blijven lachen…
Vervolgens werd ik wat heen en weer gewiegd en daarna moest ik diep inademen en toen ik mijn adem losliet gaf hij me toch een ruk! Tjemig! “Tsjak”, hoorde en voelde ik. Een vreemd gevoel, maar dat het nou pijn deed, dat kan ik niet zeggen. In een iets andere houding herhaalde hij dit en na 5 minuten kon ik weer gaan zitten en staan.
En niet te geloven: maar wat voelde dat anders dan 5 minuten eerder, zeg!
Peutje waarschuwde me om even voorzichtig aan te doen met bukken en zei ook dat ik nog wel wat napijn zou kunnen verwachten, maar ik kon hem wel zoenen, zo opgelucht voelde ik me! Dat heb ik trouwens maar niet echt gedaan.

Thuis gekomen voelde ik na een uurtje wel een beetje een zeurderig pijntje in mijn onderrug, maar dit was anders dan daarvoor. Ik kon normaal op een stoel zitten en dus ook lekker op de bank hangen. Ik heb inmiddels ook heerlijk geslapen, want ik werd niet wakker als ik me in mijn favoriete houding draaide omdat het dan pijn deed. Toen ik vanochtend opstond, kon ik weer voor het eerst in bijna 3 weken staand mijn sokken aantrekken.

Autorijden ging ook goed en nu zit ik alweer de hele ochtend achter mijn bureau en het gaat nog steeds prima. Ja, om eerlijk te zijn, voel ik wel iets, maar het staat in geen verhouding met hoe het was. Ik oefen tijdens het werken mij buikspieren, let goed op mijn houding en ga regelmatig even een kopje koffie halen of ik loop even naar iemand toe ipv dat ik een mailtje stuur.
Als het even kan, ga ik vanmiddag nog wel op tijd naar huis om niks te forceren. Morgen werk ik alleen de ochtend, dus dat gaat sowieso wel lukken. Het komende weekend moeten er in De Bilt nog even wat puntjes op de i gezet worden en daarbij zal ik me inhouden zodat we hopelijk a.s. maandag weer kunnen gaan dansen. Dinsdagmiddag word ik dan weer opnieuw gekraakt. Hopelijk gaat het dan net zo pijnloos!

Keihard aan het werk

Plat

Nee, niemand hoeft zich schuldig te voelen! Het is gewoon een combinatie geweest van pech en eigenwijs zijn, of misplaatste trots of zoiets. Maar goed, nu lig ik dus plat. In mijn rug voelde ik vorige week al een herkenbaar zeurderig pijntje. Zaterdag tilde ik het eerste pak laminaat de trap op en toen werd het spontaan een groter vervelender pijntje. Maar gewoon doorgaan dus. Ik zal me echt niet laten kennen, ik kan net zo goed als Matthijs 8 pakken laminaat de trap op dragen en ik kan ook net zo goed schuren! Maar daarna deed het wel echt pijn. Schilderen daarentegen was geen probleem.
Zondagavond voelde ik het wel, maar het gíng. Maandagochtend zat ik in de auto en toen ging het niet: ik moest mijn been met m'n handen optillen om mijn voet op het koppelingspedaal te krijgen... Om 13 uur stuurden mijn collega's me naar huis. Daaraan voorafgaand had ik al lopend, hangend, staand een vergadering bijgewoond en ik denk dat zij net zo gek werden van mij als ik van mezelf.
Ik weet wat het is, ik heb het vorig jaar ook al een keer gehad: mijn SI-gewricht is geïrriteerd. Irritant gewricht! Zitten is het vervelendst, lopen gaat en liggen het best. Best vervelend als er dan in je agenda staat dat je deze week twee keer op en neer moet naar Geleen... Dat kan dus niet.
Inmiddels heb ik de dokter gesproken, zijn advies: Vandaag nog zoveel mogelijk plat blijven liggen, morgen voorzichtig ook af en toe zitten uitproberen, veel lopen tussendoor . Als de pijn niet minder wordt, moet ik toch langs komen bij hem. Bah! Dit was helemaal niet de bedoeling! En ik ben ook echt helemaal niet goed in nutteloos zijn en niks doen. Gelukkig is er nog de laptop, die het ook gewoon in bed doet, zelfs als je em op z'n zij legt. En nog veel gelukkiger is er nog dat lieve vriendje, dat in zijn eigen huis aan het klussen is, vrijdag weer in De Bilt aan de slag gaat en tussendoor zorgt dat ik blijf liggen en me van alles voorziet wat ik nodig heb!
Gelukkig ook dat ze het op m’n werk begrijpen en me deze week niet meer willen zien.
Dus nu moet ik maar zien hoe ik de tijd doorkom. Af en toe wat bloggen, niet te veel, want dit is niet de beste houding en het gaat nogal langzaam. Dan maar lezen, lezen, lezen. Da's nou geen straf, daar ben ik de laatste tijd veel toch veel te weinig aan toe gekomen!

Klustijd

Rood met witte stippen.

Voor mijn werk kom ik eigenlijk overal in Nederland. Verschillende bestemmingen roepen bij mij verschillende stemmingen op. Zo krijg ik altijd als ik van de A28 richting Appelscha rij weer een soort van vakantiegevoel. Als ik om me heen kijk daar, zie ik gewoon de rust die deze omgeving uitstraalt. Ook Oppenhuizen, in de buurt van Sneek, riep bij mij dat gevoel op toen ik daar binnenreed en links van me een soort jachthaventje zag. Soms heb ik zin om de auto aan de kant te zetten en in het gras te gaan liggen, of een foto te maken. Vorige week was ik in Bunschoten-Spakenburg en zag ik een mevrouw in klederdracht en met een rietenmand aan haar arm een ambachtelijke slagerij uit komen. Net toen ik me ging realiseren dat het hier nog doodnormaal is dat vrouwen in klederdracht lopend met een rietenmand boodschappen gaan doen, zag ik haar met de afstandsbediening haar Audi A6 openknippen…

Als ik via de A12 en de A20 naar Rotterdam cross, heb ik een heel ander gevoel. Het gejaagde van de grote stad komt met de kilometer dichterbij. Teams van scholen in grote steden zijn vaak drukker, reageren veelal op mijn informatie met uitingen van stress: wéér iets dat ze moeten doen bij al het andere! De landelijk bekende problematiek van het onderwijs in de grote steden zie ik daar in het echt. Het ís ook zwaar als je een klas moet bestieren waarvan de helft van de kinderen een flinke taalachterstand heeft, waarvoor je je, om met de ouders te kunnen communiceren, in allerlei verschillende culturele achtergronden moet verdiepen en dan ook nog van bovenhand van allerlei dingen opgelegd krijgt. En dan ook nog een nieuw computersysteem!

Sinds het begin van deze week zijn we begonnen met het uitdelen van evaluatieformulieren zodat we onze diensten kunnen verbeteren. Naast dat het me informatie geeft over mijn eigen prestaties en de dienst die we leveren, ben ik ook erg benieuwd of er significante verschillen blijken te zijn tussen de reacties van teams van scholen in grote steden en teams van ‘plattelandsscholen’.

En zo zit ik hier in Ermelo voor me uit te mijmeren omdat ik een kwartiertje over heb. Het zonnetje schijnt, de vogels fluiten, geen snelweggeluid te bekennen, alleen de stemmen van kinderen door de open ramen van de school waar ik zo meteen weer een aantal mensen ga vertellen wat ze moeten doen. Zouden ze hier blij met me zijn, of zouden ze me naar huis sturen met evaluatieformulieren die ik eigenlijk liever niet zou zien?

Ochtend in Leidsche Rijn

Dagelijkse kost

Mijn lieftallige collega Freek

Zooi

Uitzoeken, hopenlijk kan het merendeel weg...

Nieuwe huisstijl

Reden genoeg voor een feestje.