De échte Kira.

Beurslunch

oma

Vorig jaar werd ze 93 jaar oud. Terwijl ik haar hand vast hou, prevelt ze zinnetjes die ik soms wel, maar soms ook totaal niet kan plaatsen. Ze geniet zichtbaar als ik haar hand of wang streel. Ze neemt een heel speciaal plekje in mijn hart in. Hoe dat zo gekomen is, weet ik eigenlijk niet en is ook niet zo belangrijk.
Op de een of andere manier hebben we bijzondere momenten gedeeld. Ik (zestien jaar) bleef bij haar toen mijn opa overleden was en ze voor het eerst de nacht zonder hem moest doorbrengen. Toen ik tien jaar geleden zwanger was en toch mijn eindstage wilde lopen, kon ik 4 maanden lang doordeweeks bij haar wonen. Hoewel het zwaar was om in die periode niet altijd thuis te zijn, was het heerlijk dat ik alleen maar de straat uit hoefde te lopen om bij mijn stageschool te komen i.p.v. iedere dag 3 uur met het OV te moeten reizen. Voor haar was het een periode die ze nog heel lang heeft gekoesterd. Samen met mijn vader bracht ik haar het vreselijke nieuws dat haar oudste zoon plotseling overleden was en ik bleef ook die nacht bij haar.
Ze was in mijn ogen een sterke vrouw, zorgzaam, maar zeker niet altijd makkelijk. Ze was hard voor zichzelf en voor anderen. In haar lange leven kreeg ze best wat voor haar kiezen. Haar lijf is taai, al zijn er ook al behoorlijk wat gebreken en ik zie met lede ogen aan dat ze nu de werkelijkheid aan het verliezen is.
Ik vind het moeilijk om vaak naar haar toe te gaan. Het doet me verdriet haar zo afhankelijk te zien. Ze moet gevoerd worden, loopt niet meer, hangt daar maar in die rolstoel. Iedere keer als ik bij haar kom, is het weer wat erger. Ik weet deze keer eigenlijk niet eens zeker of ze me wel heeft herkend. Af en toe zei ze: “Wat ben je toch een lieve zuster!” Maar ze had het ook met me over onze familie.
De onsamenhangende zinnen die ze murmelt lijken soms herhalingen uit lang vervlogen tijden te zijn. Het voelt voor mij alsof ze het allemaal nog een keertje aan het doornemen is, voordat ze afscheid gaat nemen.
“Maar ik ben wel een beetje verlegen, hoor”, zei ze daarnet met een guitig glimlachje. Zou ze opnieuw mijn opa leren kennen in haar hoofd?
Mijn lieve omaatje, het leven is zo lang voor je. Ik wil je helemaal nog niet missen, maar als je er klaar mee bent, ga dan maar lekker naar opa toe. En naar al die anderen, want dat geloof je. Maar als je nog niet wil, blijf dan nog even, dan kom ik je snel weer opzoeken al was het alleen maar je glimlach te zien als ik je hand weer even streel.

Sparkling Silver Feest

Dit is Fred, niet Matthijs

Kreativ blogger

Heel vereerd voelde ik me toen ik de Kreativ Blogger Award doorkreeg van Niek. Nu voel ik me echt geaccepteerd in bloggerland ;-) Dus mag ik nu aan de slag met mijn zespuntige lijstje van belangrijke en blij-makende dingen.
Maar moeilijk is het wel. Zelfs na twee weken vakantie waarin de rust in mijn hoofd heerlijk is weergekeerd, moet ik er echt even voor gaan zitten. Ik zou het liefst, naast eerlijk, ook een beetje origineel zijn, maar dat is lastig want als ik denk aan dingen die belangrijk voor me zijn en\of me blij maken, kom ik toch ook meteen als eerste uit bij de twee mensen die me het meest na staan. Eerlijk duurt vast langer dan origineel, dus hier gaat ‘ie dan:

1. (met stip!) De twee personen die ik als vanzelf allebei af en toe aanspreek met ‘liefje’. Daar was er een jaar gelden nog maar één van en zij is de allerbelangrijkste in mijn leven geworden toen ze bijna tien jaar geleden geboren werd. Wat is het toch bijzonder om moeder te worden! In een voor mij hele lastige tijd werd zij geboren. Niet alles ging vlekkeloos met mijn ‘moeder-zijn’, (want het ging namelijk helemaal niet vanzelf zoals ik altijd had gedacht en me ook werd voorgespiegeld…) maar Kira is wel mijn lichtpuntje geworden. Als zij het goed heeft, heb ik het ook goed. Ik heb alleen in de afgelopen jaren ook geleerd dat het ook andersom werkt: Als ik er voor zorg dat ik gelukkig ben, kan ik haar ook veel beter gelukkig maken.
Het tweede liefje kwam er vorig jaar bij. Hij maakt me blij en gelukkig en is inmiddels zó belangrijk voor me dat hij ook op nummer één hoort. Al is het dan misschien nummer 1a, maar dat weet hij en zou hij ook niet anders willen. Dat die man waarvan ik altijd heb gedroomd ook écht bestaat, had ik niet meer durven hopen en bovendien had ik het prima naar mijn zin toen ik eenmaal gewend was aan het singlebestaan. Toen hij toch ineens op de Neude verscheen, was ik meteen verkocht! Nu we samen het nieuwe jaar in gegaan zijn, is daar nog niks aan veranderd. Alle clichés zijn op mijn gevoelens voor hem van toepassing, dus ook hier zie ik geen kans om origineel te zijn: Bij Matthijs ben ik thuisgekomen, hij is mijn soulmate en weet vaak al wat ik bedoel voordat ik mijn eigen gedachten heb kunnen formuleren. Ik kan met hem lachen en huilen, bezig zijn en niks doen en ik wil hem nooit meer kwijt!

2. Hier staan nog veel meer personen, want de mensen in mijn leven zijn belangrijk voor me. Het zijn ook vaak degenen die me blij maken, maar soms ook juist diegenen die me verdriet bezorgen. Dat is natuurlijk best logisch, want als je van iemand houdt, dan raakt het je wat ze doen of zeggen, als je niets om iemand geeft, maakt het niet uit, toch?! Dus daar komen ze, in willekeurige volgorde (!), mijn familie en vrienden: Peter, Els, Luuk, Marian, Jos, Melissa, Wouter, Ilse, Bas, Tryntje, oma Loon, Jet, Roef, tantes en ooms, neven en nichten, Sabine, Marianne, Marchien, Jan, Diana, Barbara, Ellen… Dit is niet te doen, ik vergeet vast heel veel mensen, alsjeblieft: vergeef me!

3. Kinderen.
Ondanks dat ik het basisonderwijs nu alleen nog maar van de zijlijn meemaak, blijven kinderen voor mij heel belangrijk. Onderwijs zelf trouwens ook. De kinderen van nu, zijn de maatschappij van morgen. Goed onderwijs is dus volgens mij ook dat je ze de juiste bagage mee geeft voor de toekomst. Dat het mensen worden met een verantwoordelijkheidsgevoel, voor zichzelf, voor hun omgeving en voor de rest van de wereld. Bovendien kunnen kinderen mij heel goed blij maken met de kleinste dingen: een tekening voor juf, een handje dat het jouwe pakt, een blik bij de supermarkt van een oud-leerling die me zegt dat hij me niet vergeten is. Dus daarom horen kinderen zeker in mijn lijstje thuis!

4. Waar ik ook ontzettend blij van kan worden, is een glimlach van een onbekende. Zomaar op straat, daar kan een slechte dag ineens een goede van worden! Of een reeks stoplichten die zomaar ineens op groen staat, joepie! En de bus die ik tóch nog net haalde. In een hele donkere periode leerde ik van iemand om iedere dag drie van dit soort dingen te noteren, dat helpt echt, kan ik je vertellen!

5. Bloemen maken me ook blij. Een enkele echte bloem in huis geeft meteen een heel ander gevoel. Ik ben heel erg slecht met planten lang goed houden. Ik doe mijn best, écht waar, maar ik vergeet ze gewoon. Pas als het te laat is, zie ik dat ik ze water had moeten geven… Maar af en toe een bos bloemen, heerlijk! In de lente ook graag bolletjes en dan daarna ’s zomers bloeiende eenjarigen. Genieten!

6. Verrassingen. Af en toe verrast worden, is volgens mij heel goed voor een mens. Zeker voor zo’n controlefreak als ikzelf ben. Ik dacht eigenlijk dat ik zeer moeilijk tot niet te verrassen was. Ik had het altijd door als iemand iets van plan was. Altijd wist ik al wat er in dat pakje zat voordat ik het uitgepakt had, maar tegenwoordig gaat die vlieger ook niet meer op. En zo ben ik dan dus weer terug bij punt 1a…


Nu dan nog doorgeven. De meest voor de hand liggende laat ik achterwege, die krijgt ‘em vast toch nog wel. Uitstel van executie ;-) Barbara, jij mag in ieder geval aan de slag, je bent een goeie schrijfster en ik ben heel benieuwd wat je met deze opdracht gaat doen.
De tweede die aan de beurt is, is Marianne. Voor jou heb ik vooral gekozen omdat het de laatste tijd wel erg stil is op je blog. Vooruit: aan de slag!

Moeilijk zo’n lijstje, maar ook heel erg leuk. Het heeft me nog maar weer eens met mijn neus gedrukt op al die dingen in mijn leven die zo prachtig zijn.

Ilse