Vorig jaar werd ze 93 jaar oud. Terwijl ik haar hand vast hou, prevelt ze zinnetjes die ik soms wel, maar soms ook totaal niet kan plaatsen. Ze geniet zichtbaar als ik haar hand of wang streel. Ze neemt een heel speciaal plekje in mijn hart in. Hoe dat zo gekomen is, weet ik eigenlijk niet en is ook niet zo belangrijk.
Op de een of andere manier hebben we bijzondere momenten gedeeld. Ik (zestien jaar) bleef bij haar toen mijn opa overleden was en ze voor het eerst de nacht zonder hem moest doorbrengen. Toen ik tien jaar geleden zwanger was en toch mijn eindstage wilde lopen, kon ik 4 maanden lang doordeweeks bij haar wonen. Hoewel het zwaar was om in die periode niet altijd thuis te zijn, was het heerlijk dat ik alleen maar de straat uit hoefde te lopen om bij mijn stageschool te komen i.p.v. iedere dag 3 uur met het OV te moeten reizen. Voor haar was het een periode die ze nog heel lang heeft gekoesterd. Samen met mijn vader bracht ik haar het vreselijke nieuws dat haar oudste zoon plotseling overleden was en ik bleef ook die nacht bij haar.
Ze was in mijn ogen een sterke vrouw, zorgzaam, maar zeker niet altijd makkelijk. Ze was hard voor zichzelf en voor anderen. In haar lange leven kreeg ze best wat voor haar kiezen. Haar lijf is taai, al zijn er ook al behoorlijk wat gebreken en ik zie met lede ogen aan dat ze nu de werkelijkheid aan het verliezen is.
Ik vind het moeilijk om vaak naar haar toe te gaan. Het doet me verdriet haar zo afhankelijk te zien. Ze moet gevoerd worden, loopt niet meer, hangt daar maar in die rolstoel. Iedere keer als ik bij haar kom, is het weer wat erger. Ik weet deze keer eigenlijk niet eens zeker of ze me wel heeft herkend. Af en toe zei ze: “Wat ben je toch een lieve zuster!” Maar ze had het ook met me over onze familie.
De onsamenhangende zinnen die ze murmelt lijken soms herhalingen uit lang vervlogen tijden te zijn. Het voelt voor mij alsof ze het allemaal nog een keertje aan het doornemen is, voordat ze afscheid gaat nemen.
“Maar ik ben wel een beetje verlegen, hoor”, zei ze daarnet met een guitig glimlachje. Zou ze opnieuw mijn opa leren kennen in haar hoofd?
Mijn lieve omaatje, het leven is zo lang voor je. Ik wil je helemaal nog niet missen, maar als je er klaar mee bent, ga dan maar lekker naar opa toe. En naar al die anderen, want dat geloof je. Maar als je nog niet wil, blijf dan nog even, dan kom ik je snel weer opzoeken al was het alleen maar je glimlach te zien als ik je hand weer even streel.
Kalenderproject 2024 week 20
4 dagen geleden
5 opmerkingen:
Prachtig dat je zo over je oma kan schrijven.
Heel mooi en ontroerend. Bijzonder om je oma nog zo lang te hebben.
Mooi stuk Ilse. Een bekend gegeven, die tegenstrijdigheid in wat je voor iemand wilt en de wil om diegene te behouden. Mooi dat je dat voor jezelf zo kunt verwoorden.
Mooi stukje joh. Oma's zijn altijd (meestal) belangrijk voor hun kleinkinderen maar de jouwe nog een beetje extra.
Mijn oma zou drie dagen geleden jarig zijn geweest maar ze stierf in 2002, twee dagen voordat ze 101 geworden zou zijn, dus zij is deze dagen veel in mijn gedachten. Jouw verhaal doet de tranen hier prikken. Ik ken het gevoel van niet willen missen én willen laten gaan... hopelijk kan ze gaan als ze er echt klaar voor is en hoeft ze er niet tergend lang op te wachten, zoals mijn oma want die was allang best wel klaar ermee.
Lieve Iesje,
Natuurlijk bij mij wat vochtige ogen. Ik wilde dat ik zo mijn gedachten en gevoelens kon opschrijven zoals jij dat doet. Je weet dat oma ook in mijn leven een grote plaats heeft ingenomen. Ik denk nu ook aan wat zij voor mijn moeder heeft gedaan toendertijd. Wat jij nu nog voor haar kunt doen, doe dat ook een beetje namens mij,Liefs
Een reactie posten